Tam 101 yıl oldu... Hepsi daha çocuktu... Ana kuzusuydu...  Yaşları farklıydı: 12-13-14, en fazla 15... Ama adları aynıydı: Mehmetçik... Boylarından büyük tüfekleri omuzladılar... Çanakkale cephesine çıktılar...

Postalları yoktu, karavanaları boştu. Bir kuru ekmek, bir tas hoşaftan güç aldılar. Sonra hep bir ağızdan bağırdılar: ‘Allah, Allah...” Savaştılar. Şehit düştüler. Ve henüz 15’inde destan yazdılar. Asla unutulmadılar, UNUTULMAYACAKLAR!