Hoca tarih dersinde bir öğrencisine sorar: “İstanbul’un surlarını kim yıktı?” Aldığı cevap, “Vallahi ben yıkmadım hocam” olur. Sinirle sınıftan çıkar, olayı koridorda gördüğü meslektaşına anlatır.

Onun cevabı da, “Bunlar böyledir. Yaparlar, yaparlar, yapmadım derler...” olunca, hoca hışımla müdürün odasına girer ve yaşadığı iki skandalı da ona anlatır. Müdür, onu yatıştırmaya çalışır. Çay ikram eder ve hocaya der ki; “Siz hiç merak etmeyin hocam. Ben derhal bir soruşturma açtırır ve kimin yıktığını bulurum.” Burada öğrencinin, öğretmenin ve müdürün ünvanlarından başka farkları kalıyor mu? Ben de kendi kendime soruyorum: Günümüzde bu fıkranın geçerli olmayacağı bir kurum var mı? Onu da ben bilmiyorum! İşte bu noktadaki anahtar kelimenin ‘sorumsuzluk duygusu’ olduğuna kesinlikle inanıyorum. İzninizle, bu noktada mesela, ‘kabilecilik’, ‘millet’ ve ‘ümmet’ kavramlarının kaç kişi tarafından doğru bilindiğini ve bunların (art niyetsiz olarak!) yerinde kullanıldığını merak ettiğimi de not etmek istiyorum.

Siyasi ümmetçiler, ideolojileri gereği millet gerçeğini hiç göremiyorlar ve/veya işlerine gelmiyor. Laik kesim ise milleti millet yapan kültür unsurlarını budaya budaya kuşa çeviriyorlar. Her ikisinin penceresinde millet kavramı kayboluyor, geriye aynı şeyler kalıyor: Irklar, kavimler, etnik farklılıklar... Tam bu noktada toplum kimliksizleştiriliyor, bireylerde mensubiyet duygusu kayboluyor; birisi gelip din adına “Saltanat”, diğeri sazı alıyor -laf ola- “Barış” propagandası yapıyor. Bu durumda sizin de kalkıp onlara sosyal barışı sağlayan, özellikle ırkçılığın tek düşmanı ve tek engeli “Millet kavramını esas alan milliyetçiliktir” diye anlatmanızdan önce yukarıdaki fıkrayı hatırlamanızda fayda vardır. Hayal kırıklığına uğrarsınız yoksa...

***

Sohbetlerde soruluyor; “Ülkemizin bir kısmı ateş çemberinde olduğu halde, nerede bu akil adamlar? Niye PKK katillerini ikna etmiyorlar?” diye! Bunların ne için görevlendirildikleri şimdi daha iyi anlaşılıyor. “Kurgularında böyle bir tasa yoktu” mu dediniz?