Almanya Parlamentosu, 1915’te Osmanlı İmparatorluğu tarafından Ermenilere soykırım uygulandığı iddiasıyla hazırlanan karar metnini imzaladı. Soykırım iddiaları konusunda karar verecek yerler parlamentolar, siyasal kurumlar olmamalıdır.

Bu kararlar, Türk-Ermeni ilişkilerinin düzelmesine ve çözüme katkı sağlamıyor. Tersine daha karmaşık hale gelmesine; kin, nefret ve düşmanlığın bugünkü kuşaklara da taşınmasına yol açıyor.

Hükümet, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin Perinçek kararı ortadayken, ne yazık ki bu konuda dişe dokunur hiçbir şey yapmamıştır. Şu anda gösterilen tepkiler de hamasetten, iç kamuoyunun gazını almaktan başka bir şey değildir. Hükümet bu işi kabullenmiştir. Kısa sürede kimse bir şey hatırlamaz bile! Oysa çok ciddi bir çalışma zorunluluktur! Bu konuda 27 Nisan 2014’te ‘’Soykırım iddiaları, barışı ve ortak geleceği zehirliyor‘’ başlıklı yazımdan bazı bölümleri paylaşmak isterim:

TARİHİ RAPOR

Ermenistan’ın ilk başbakanı Ovanes Kaçuznuni, 1923’te Bükreş’te Taşnaksutyun Partisi konferansına bir rapor sunar. Ermenistan’da yasaklanan rapor, Türkçede "Taşnak Partisi’nin Yapacağı Bir Şey Yok" adıyla Kaynak Yayınları’nca 2005’te yayımlanır. Ermeni sorunu, bu kitap okunmadan anlaşılamaz. İşte soykırım iddialarını boşa çıkaran bir alıntı: "... 1915 yaz ve sonbahar döneminde Türkiye Ermenileri zorunlu bir tehcire tabi tutuldu, kitlesel sürgünler ve baskınlar gerçekleştirildi... Bize devreden gelenekler ve Avrupa diplomasisinin vaatleri doğrultusunda, bağımsızlığımızın temelini oluşturması gereken bölgeler boşaltıldı. Türkler ne yaptıklarını biliyorlardı ve bugün pişmanlık duymalarını gerektirecek bir husus bulunmamaktadır... Kötü kaderden şikayet etmek ve felaketlerimizin sebeplerini kendi dışımızda aramak, acıklı bir durumdur..."

BAĞIMSIZ ERMENİSTAN

Ermenilerin devlet hayalleri 19 yüzyılın ortalarına gider. 20. yüzyılın başında Ermeniler üzerinden Osmanlıya darbe vurmak isteyen dönemin süper güçleri vardır; İngiltere, Fransa ve Rusya. Bunlara, Sevr haritasının hamisi ABD de katılır. Osmanlı, Birinci Dünya Savaşı’nın ağır koşullarında türlü cephelerde savaşmaya çalışırken, kışkırtılan Ermeni silahlı grupları bağımsızlık savaşı başlatır. Bu durum Osmanlı açısından arkadan vurulan bir hançerdir. Silahlı çeteler Müslüman (Türk-Kürt) yerleşim yerlerine karşı sistematik saldırılara başlamıştır. Karşılıklı kırım ortamı yaygınlaşır.

ACILI GÖÇ

Osmanlı, zorunlu göç (tehcir) kararı almak zorunda kalır. Yıllarca süren çatışmalar ile zorunlu göçün yarattığı, açlık, sefalet ve güvenlik gibi ağır koşullar nedeniyle Ermeni pek çok Osmanlı tebası kırılır. Ermeniler açısından bu olaylar sistematik bir yok etme, yani soykırımdır (jenosit). Özellikle diaspora (Ermenistan dışındaki Ermeniler) son yıllarda bu olayların bir 'soykırım' olarak kabul edilmesi yolunda önemli başarılar elde eder. Amaç, soykırımı kabul ettirip toprak taleplerine kadar varan geniş bir istek listesini Türkiye’ye kabul ettirmektir.

ÇÖZÜLMELİ

Ermeni sorunu, Türkiye’yi kontrol etmek isteyen Batılıların elinde siyasi bir şantaj aracından başka bir şey değildir. Sorun elbet de çözülmeli, kin ve nefret bir yana bırakılarak büyük kucaklaşma sağlanmalı, artık sorun, bugün de güç savaşlarının, emperyalist-sömürgeci beklenti ve projelerin oyuncağı olmaktan çıkarılmalıdır.