Mardin'in ilk turistik işletmesi Cercis Murat Konağı'nın sahibi Ebru Baybara Demir, film gibi hayat hikayesini StoryBox kanalına anlattı. Dünyanın en iyi 10 şefinden biri olma sürecine giden yolu anlatan Demir'in anlattıkları herkesi hayrete düşürdü.

Başkalarına ilham olacak hayat hikayesini anlatan Demir "Ben Mardinli bir ailenin üçüncü kızı olarak dünyaya geldim. Annem çok güzel bir kadındı. Mardin'de ve Güneydoğu Anadolu'da bir arada olmak gücü gerektiriyor. Erkek çocuk çok önemli. Benim annem yedinci gelin. Annemin bütün talihsizliği iki kız çocuğu doğurması. Annemin oğlunun olmadığı üzerine gidiyorlar. Annem tekrar hamile. Doğum için hastaneye gidiyorlar." dedi.

İşsiz kaldığı zamandan bahseden Demir "Bütün aile içerisinde okuyan tek çocuklarız. Biz hepimiz üniversite bitirdik. Profesyonel turist rehberiyim aslında. 98 yılında bir meslektaşımla evlendim. Eşim İzmirliydi. İkimizde turizm sektöründe çalışıyorduk. Ülkede turizm durma noktasına geldiği yerde biz işsiz kaldık." diye konuştu.

"Amacım turizm yapmaktı"

Mardin'e yerleşme sürecini anlatan Demir "99 yılının sonlarında eşime dedim ki 'Gel, Mardin'e gidelim. Bir şey yapacaksak mutlaka burada yapmalıyız. Bu şehre çok inandın ben. İçimde bir heyecan vardı. 'Burada yaşar mıyız? Ben denemek istiyorum' dedim. Amacım Mardin'de turizm yapmaktı. Destinasyonlar hazırladım, çalışmalar yaptım. İstanbul Rehberler Odası'nın genel sekreterliğini yürütüyordum o zaman. Birçok acenteci ve rehber tanıyordum o dönemde ve İstanbul'a gidip Mardin'i anlatmaya başladım herkese." ifadelerini kullandı.

"Babama kafa tuttum"

Babasıyla sorun yaşadığına değinen Demir "Aile ile başladı zorluk. Önce babamla başladı. Dedim ki 'Mardin'de yaşayacağım', 'yaşayamazsın' dedi. Dedim ki 'buna sen karışamazsın', babama kafa tuttum 23 yaşında. Babam 'sen gidersen eşin orada yaşayamaz. İsteseydim ben orada kalırdım, orada yaşatırdım ben sizi' dedi. Kapıyı çarptım ve geldim. O zaman babam 1,5 yıl konuşmadı " şeklinde konuştu.

"Yaşadıkça anladım"

Şehirde dayısının evinde kaldığını belirten Demir "Benim bu kadar gözü kara olmam onu korkutuyordu. Mardin'de o yaşayamadı. Ben babamı korkularıyla baş başa bıraktım, burada büyük bir savaşa hazırlandım. Ama hiçbir şeyin burada bir anlamı olmadığını yaşadıkça anladım. Hayallerimden vazgeçmedim. Çok yenildim, çok ağladım. Dayımın evinde kalıyordum dayım vefat ettikten sonra 4 katlı bir konakta yengem ve kuzenlerimle birlikteyim. Herkes o evde." diye anlattı.

Kente turistler getirdiğini söyleyen Demir "2000 yılının Eylül ayında gezdirdiğim bir Alman turist grubu var. Bu arada küçük küçük gruplar getirtmeye başlamıştım. Grup gelecek 5 kişi, 10 kişi. Oteli önceden gidip temizletiyordum. Bu benim gururum aslında." ifadelerini kullandı.

Alman turistlerle yaşadıklarını anlatan Demir "2000 yılının Eylül ayında Alman konsolosluğunun 28 kişilik bir grubunu Mardin'de ağırlıyoruz. Öğlen yine otele geldiler. Akşam 'ben grubumla dışarıda yemek yemek istiyorum' dediler. Ertesi günü de öğlen yemeği yiyecek uzun bir programları var. Akşam yemeğini beğenmediler." dedi.

Yengesinin teklifini anlatan Demir "Yengem gelip 'ne oldu' dedi. Bende 'yarın misafirlerimi yemeğe götürecek yer yok. Oradaki yemekler çok yağlı yemediler.' dedim. Yengem hiçbir şey söylemeden bana 'buraya gelin kaç kişiler' teklifini yaptı. '28 kişi, yapabilecek misin' dedim. Yengem 'her gün kaç 28 kişiye yemek yapıyorum haberin var mı' dedi. Beni yengem karşılamadı sadece, bütün mahalle bizim evin içerisinde." ifadelerini kullandı.

Turistlerin çok memnun kaldığını vurgulayan Demir "Yapılan yemekler muazzamdı. Bütün programı alt üst ederek grup 4'te çıktı. Sonra 'ben bu işi yapacağım' dedim. Yengeme 'Ben size turist getirsem siz böyle yemekler yapar mısınız evde?' dedim. Yengem hemen 'iş çıkartma bana' dedi, kadınlar ise hepsi 'yaparız' dediler." diye konuştu.

Şikayet edildiklerinden bahseden Demir "Kişi başına da müze derneğine bir para ödüyoruz ama etrafta enteresan bir durum var. 21 tane kadın aynı mahalleden tek sıra halinde, elinde tencerelerle Cumhuriyet Meydanı'nı geçip müzeye gidiyor her gün. Birileri şikayet etti durumdan müzenin kapıları kapandı." diye konuştu.

Kırılma noktasını anlatan Demir "Bir gün bir beyefendi geldi. Altmışlı yaşlarda. Korktum önce. 'Sen Ebru musun' dedi, 'evet' dedim, 'gel, konuşacağız, çay söyle' dedi. 'Benim seninkinden daha güzel evim var. Ona otel mi yapayım, sana lokanta mı yapayım. Sen söyle' dedi. İşte benim için kırılma noktası oydu ve yola devam ettiler. Ondan sonra benle uğraşmayı bıraktılar." dedi.