Yaşam yolculuğumda bir yılı daha geride bıraktım. Geride bıraktığım her yıl dönümüne, bu yolculuktaki duraklar gibi baktım. Bir sonraki durağa ulaşmayı şükür sebebi saydım. Yola çıkışımı, seyahatimin ilk yıllarını, o yıllardaki yaşadıklarımı hatırlamasam da, bana kattıklarını hiç unutmadım. Küçüktüm, büyüdüm, zamanın nasıl geçtiğini hiç anlamadım. Önce başkalarının seferlerine eşlik ettim, sonra kendi seferimi düzenledim. Rotayı ben belirledim. Gideceğim yolları seçsem de yalnız kendi yapacaklarımı bildim. Yanımdan geçenleri, karşı güzergahtan gelenleri, nereden geldiklerini, nereye gideceklerini, neler yaşadıklarını, yoldaki hassasiyet ve dikkatlerini bilemedim. Onları bilemediğim gibi, yolda karşılaşacaklarımı da öngöremedim. Dar geçitleri, dağları, bayırları, yağmuru, çamuru tahmin edebilsem de, fırtınaları, çıkmaz sokakları, yoluma koyulan ya da düşen taşları, kazılan kuyuları, kar yağan dağları tahmin edemedim. Bazen yoruldum, durdum, dinlenmek için mola verdim, dinlendim, bazen mola verecek yer bile göremedim, yorgun olsam da devam ettim.

Hep önüme baktım ama arkayı gösteren aynamdan arkama bakmayı da ihmal etmedim. Kimi zaman sisli-puslu vakitlerde yolumu kaybettim, kimi zaman gözümü kamaştıran güneş ışıkları ve pırıl pırıl gökyüzü eşliğinde yoluma devam ettim. Güzel havaları en iyi şekilde değerlendirdim, hem yol aldım, hem eğlendim. Yağmur yoğun olduğunda önümü göremedim, yavaşladım, bazen bekledim. Gece seyahat etmeyi hiç sevmedim. Karanlığın içinde yol almak yerine, gözümün göreceği alanları seçebilmeyi, netliği sevdim. Karanlık bazen bir şimşekle aydınlandı, bazen bir sokak lambasıyla ama ben en çok gün ışığını sevdim. Gün yüzü görmek için, karanlığın dağılmasını sabırla bekledim. Gün ışıklarıyla yol almanın tadını, pencereden gelen temiz hava kokusunu, kuş seslerini, rahatça akıp giden yolu, uçsuz bucaksız güzellikleri idrak ederek ilerledim.

Güzergahım belli olsa da yolda başıma gelecekleri bilemedim, kadere inandım, iman ettim. Ne kadar insan varsa o kadar yolcu ve yolculuk olduğunu bilerek hareket ettim. Bazen yollar kesişti, bazen ayrıldı. Bazen eşlik ettim, bazen eşlik edildim. İyiler kadar kötülerin de olduğunu kabul ettim. Yorulduğumda arka koltuklara dinlenmek üzere geçerek, yaşam direksiyonumu başka yolculara teslim ettiğim de oldu ama durmanın, konaklamanın, konforlu bir molanın iyi geldiğini ve direksiyonun kişiye özel olması gerektiğini fark ettim.

Her mevsimden geçtim ama ben en çok mevsimlerden yazı, aylardan Haziranı, vakitlerden sabahı sevdim. Pırıl pırıl gökyüzü, yemyeşil dağlar, masmavi deniz, bunaltmayan sıcak, sabahın sessizlik ve ferahlığını sevmemde, Haziran sabahında dünyaya gelmemin katkısı olduğuna karar verdim.

Yaşam yolculuğumdan şimdiye kadar çok şey öğrendim ve öğrenmeme katkı sağlayanlara teşekkürü borç bildim. Asıl teşekkür, şükür ise Allah'a. Yaşattığı ve öğrettiği her şey için…

Yolculuk devam ediyor, yol da benim, yolcu da. Herkese kendi seyahatinde iyi yolculuklar dilerim.