Heyecanla beklediğim bir sabaha uyanmıştım henüz ilkokulda, küçük bir çocukken. Güneş ışıkları ile aydınlanmış evimizde, pencereye astığımız bayrağımızın içeriye yansıyan kızıllığı ve radyodan gelen güzel nağmeler eşliğinde kahvaltımı yapmıştım. Ütülenmiş ve akşamdan hazırlanan izci kıyafetlerimi ve hatta yeni alınan ayakkabılarımı bile henüz evdeyken giymiş, mutluluğumu aile büyüklerimle de paylaşmıştım. Cumhuriyet Bayramı coşkusu, tarihin 29 Ekim olması ile henüz evdeyken başlamıştı. Okula giderken dedemin bahçeden topladığı ve hazırladığı güller elimde, halam yanımda, heyecanım yüreğimde koyulmuştum yola.

Kıymetli öğretmenime götürdüğüm çiçeklerin onu mutlu etmesiyle mutlu olmuş, arkadaşlarımla bir araya gelmiş, ezberlediğim şiirimin son tekrarını da yapınca bayrama tam anlamıyla hazır olduğumu hissetmiştim. Şarkılar, şiirler, piyeslerle bezenmiş tören ve kutlamamız okulda bitse de, coşkusunu gün boyu hissetmiştim. Sabahın erken vaktinde okul bahçesinde, izci kıyafeti ile bulunan o küçük kız çocuğuna yani bana çekilen o güne ait fotoğrafıma baktıkça hala aynı coşkuyu yaşıyorum.

Yıllar geçse de cumhuriyet coşkumuz hiç bitmedi ve bu yıl bir asra ulaşan cumhuriyetimizle daha da güçlendi.

Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün 28 Ekim akşamında arkadaşlarına “Yarın Cumhuriyeti ilan edeceğiz” diye ifade ettiği Cumhuriyet, 29 Ekim 1923’te ilan edildi. Zaferle sonuçlanan mücadele, Cumhuriyetle taçlandı. “Egemenlik kayıtsız, şartsız milletindir” ilkesini devlet yönetimine yerleştiren Cumhuriyet’in ilanının 100. yılını kutlarken, başta Mustafa Kemal Atatürk ve bu mücadelede emek veren tüm arkadaşlarına teşekkür, saygı ve minneti borç biliriz.

Çocukken hissettiğimiz o güzel, masum duygular gibi, ötekileştirmeden, dili, dini, ırkı, milliyeti, siyasi görüşü ne olursa olsun ortak paydada buluştuğumuz birlik, beraberlik, sevgi, saygı, hoşgörü ve samimiyet hiç eksilmesin yüreklerimizden. 

Cumhuriyet Bayramımız ve ülkemizin 100. yaşı kutlu olsun.

Nice yüzyıllara…