Bir pencere önünde seyrediyorum geleni, geçeni, olanı, biteni. Cama vuran yağmur damlaları ile görüntü kimi zaman bulanıklaşıyor. Bulutları, denizi sisten net seçemiyorum. Mevsim bahar olsa da, gün kıştan kalma. Dışarıdaki rüzgarı yüzümde hissedemiyorum belki ama ağaçların hali yetiyor anlamama. Derin sessizliği yağmurun sesi bozuyor. “Bu anı bir yerden hatırlıyorum” hissi ile yıllar öncesine gidiyorum. Kendimi, cumbalı evimizin penceresinden dışarıya bakarken buluyorum. Parkta, ıslanmamak için masadaki şemsiyelerin altına sığınan insanları, yolda koşanları, dışarıdaki ürünlerini acele ile toparlayan esnafı görüyorum. Radyoda TRT’nin en güzel şarkıları kısık sesle fakat varlığını hissettirecek şekilde çalıyor. Burnuma kek tenceresinde pişen sıcak kekin mis kokusu geliyor. Annem, babaannem ve halalarımın bir koşuşturma içinde olduğunu fark ediyorum.

Tatlı bir telaş bu. Evin bahçesinde yağmura yakalanan dedemin eve geldiğinde elinde, kendi yetiştirdiği ve topladığı gülleri görüyorum. Üzerinde yağmur damlaları olan güller ile “Anneler gününüz kutlu olsun” diyor evdeki tüm annelere. Herkesin yüzünde bir tebessüm beliriyor. En güzel vazo bu çiçekler için getiriliyor, güller masanın üzerinde yerini alıyor. Anneler günü cümlesini duyunca vakti geldiğini düşünerek, yağmuru izlediğim pencere önünden kalkıyorum, harçlıklarımla aldığım, halamın odasında kimsenin görmediğini düşündüğüm bir yerde sakladığım küçük hediyeleri almaya gidiyorum. Annemi, babaannemi, iki halamı öpüyorum, günlerini kutluyorum ve hediyelerini veriyorum. Hem şaşırıyorlar, hem de çok mutlu oluyorlar. Paketleri açınca tüm hediyelerin aynı olduğunu anladıklarındaki tebessümlerini hiç unutmuyorum. Her birini çok seviyorum. O kadar çok seviyorum ki, aynı hediyeleri alarak çocuk aklımla adaletli davranıyorum.

Yeni demlenmiş çay ve gül kokusu eşliğinde masa hazırlanıyor. Bu kez evin limana bakan tarafı seçiliyor. Yük gemileri ile gelenlerin ne olduğu, bahçedeki asma yaprakları, televizyonda izlenen film, geçmişte yaşananlar konuşuluyor. Sohbet eşliğinde yemek yeniyor, çaylar içiliyor. Babaannem ve dedemin çocukluk, gençlik anılarını dinliyorum.

Anılara dalmışken çalan telefonumla tekrar bu ana geliyorum ve paylaştıklarımızın kıymetini bugün çok daha iyi anlıyorum.

Başta annem olmak üzere bedeninde ya da yüreğinde evlat büyüten tüm annelerimizin anneler gününü kutluyorum. Varlıkları için Allah’a şükürler ediyorum. Ölümün bile anne olma vasfını ortadan kaldırmadığı, hep “anne” olarak kalan kaybedilenlere de rahmet diliyorum.

İyi ki varsınız, iyi ki vardınız.