Bir yıl önceki 6 Şubat sabahına, boyutunun ne olduğunu anlayamadığımız bir deprem haberi ile uyanmıştık. Ne olmuş, nasıl olmuş, nereler etkilenmiş, oralarda kimler var diye düşünüp kayıplar olmasın diye dua ederken, haber kanallarından izlediğimiz görüntülerle sarsılmıştık. Biz görüntülerle sarsılırken asıl sarsıntıyı yaşayanların acılarına çaresiz kalmıştık. Sabaha karşı olan depremin ardından öğle saatlerinde, kilometrelerce uzakta olsak da hissettiğimiz ikinci büyük deprem ile olanları tahmin etmekte zorlanmıştık. Vakit ilerledikçe ve sosyal medya aracılığı ile yardım çığlıklarına tanık oldukça olayın vahametini anlamıştık. 

Kısa ya da küçük diye bilinen Şubat ayı, uzun ve büyük acıların tarihinde yer almıştı, hem de çaresizliği en derin şekilde hissettirerek… 

Yaşamayanın anlamayacağı, yaşayanın anlatamayacağı, uçsuz bucaksız, tarifi imkansız nice acılar hapsoldu depremle yüreklere. 

Bu yürekler her şeyin saniyeler içinde değişebileceğini, aklımızın almadığı acıların yaşanabileceğini, sahip olduklarınımızın bir anda yok olabileceğini, çaresizliğin ne olduğunu, her şeye rağmen ümit edebilmeyi, dağlanırken sabretmeyi öğrendi. Acının ne dili vardı, ne dini, ne siyasi görüşü, ne de başka bir şeyi. Acı; çığlıklarını yalnız hissedenin duyabileceği kadar sessiz, derin ve büyük, bizlere bir olmayı, birlik olmayı, tek yürek olmayı öğretecek kadar da bedel ödeticiydi. 

Depremin sarsıcılığı sadece toprağı değil, yürekleri de yıktı. Unutmadık dedik ama ateş düştüğü yerleri yaktı. Aklımızın almadığı, gönlümüzün dayanmadığı her şey gerçekti ve yaşandı. Geçmiş olsun demekle geçmeyecek, paylaşarak azalmayacak, ne yapsak olmayacak, ne söylesek eksik olacak ve yaşananlar her şeyi yaşayanların yüreklerinde onlarla var olacak. 

Acının yıl dönümünde, sözün bittiği yerde, bir daha böyle felaketlerin yaşanmamasını dilerken, kaybettiğimiz tüm canlara rahmet, yakınlarına sabır, depremi yaşayanların yüreklerine ferahlık, bedenlerine sağlık ve işlerine kolaylıklar duasıyla.