İnsanların sahip olduğu güzel duygular ve kötü duygular vardır. Kıskançlık da bu kötü duyguların en başında gelmektedir. Birçok kötü duygu vardır ki bize değil, daha çok karşımızdaki kişiye zarar verir. Ancak kıskançlıkta asıl zarar gören biz, yani kendimiz oluruz. Kıskançlık, mutluluk ve huzurun önündeki en büyük engellerden bir tanesidir. Kıskanç kişi her an bir huzursuzluk içindedir. Sürekli kıskandığı kişiyi ve onun kıskanmasına sebep olan özelliğini düşünür. Onun yüzüne gülecek olsa da içten içe ondan nefret eder.

 Kıskançlık aslında iki farklı şekilde kendisini gösterir. Her ikisi, yaşattığı duygular itibarıyla birbirinden tamamen farklıdır. Birinci kıskançlık, insanların sahip olduğu güzel şeyleri çekememektir. Yani onların içinde oldukları durumdan daha kötü bir duruma gelmelerini istemektir. Bir insanın zenginliğini, fiziki özelliklerini, zekasını çekememek bu tür kıskançlığa girer. İkinci kıskançlık ise sevilen bir insanın başkaları tarafından ilgi görmesi veya başkalarına ilgi göstermesi yahut böyle bir durum yoksa dahi bundan şüphe edilmesi durumudur.

Örneğin bir erkek, eşini veya sevdiğini herkesten gizlemeye, onun hareketlerini kısıtlamaya çalışıyorsa bu erkek kıskanç bir erkektir. Yine eşinin veya sevdiğinin ona yanlış yapacağını, onu aldatacağını düşünmek ve sürekli bir şüphe içinde yaşamak ikinci tür kıskançlık duygusudur. Böyle bir duygu kadın olsun erkek olsun herkesi yer, bitirir. İnsanın içinde bu kıskançlık duygusu bir baş gösterdi mi onu durdurmak zor olur. Kişi artık her an kuşku duymaya, kıskandığı kişiyi takip etmeye, sorgulamaya başlar. Böyle olunca da hem kendi mutluluğunu hem de sevdiğinin mutluluğunu yok eder.

Kıskançlık çok kötü bir duygudur. İnsanların güzel şeylere sahip olmalarını kıskanmak yerine bizler de o özelliklere sahip olmak için çalışmalı veya sahip olamayacağımız özellikler ise, kendi güzel özelliklerimizle mutlu olmayı öğrenmeliyiz. İnsana böylesine zarar veren bu kötü duygudan uzak olmalıyız.