İnsanlar, yaratılış itibarıyla hayatını toplum içinde sürdürmek zorundadır. Hayatı boyunca önce ailesiyle, daha sonra da çevresiyle iletişim ve etkileşim halindedir. Tüm bu süreçte duygu ve düşüncelerini; üzüntülerini, kederlerini, mutluluklarını başka insanlarla paylaşma ihtiyacı duyar.

Paylaştıklarının ise anlaşılmasını ister. Bir insanın neler hissettiğini anlayabilmek için ya o insanın yaşadıklarını bizzat yaşamış olmamız gerekir ya da çok iyi bir empati kurma yeteneğimizin olması gerekir. Şayet empati kurabilirsek, o şeyi yaşamamış olsak dahi karşımızdaki kişinin neler hissettiğini anlayabiliriz. Belki hatırlarsınız, Nasrettin Hoca bir gün damdan düşer, konu komşusu başına toplanır. Kimisi kırıkçı çağıralım, kimisi doktora götürelim, kimisi biz tedavi edelim der. Nasrettin Hoca acılar içinde kıvranırken şunu söyler:

“Yahu bırakın doktoru, moktoru, bana daha önce damdan düşmüş birini getirin.’’ Yani onun halinden en iyi anlayacak ve ne yapılması gerektiğine en sağlıklı karar verecek olan kişi damdan düşmüş olan kişi, aynı durumu yaşamış olan kişidir. Ancak birinin halini anlamak için aynı durumu yaşamış  olmamız her zaman mümkün değildir. Eğer empati kurabilirsek, onun hissettiği acıyı bizler de hissedebiliriz. Çoğu defa toplum içinde yaşanan üzücü bir olay bizi etkilemez; çünkü empati kurmayız. Ateş düştüğü yeri yakar, sözünde de empati kurulamadığının belirtisi vardır.

İnsanlar her konuda birbirine destek olmalıdır. Birine destek olmak için de onu doğru anlamak gerekir. Kendimizi her zaman başka insanların yerine koymalıyız. Birine karşı bir kötülük yapacaksak veya onu eleştireceksek önce empati kurarak kendimizi onun yerine koymalı ve onu anlamaya çalışmalıyız.