“Dökmeye niyetim yok içimi,

Zor sığdırdım zaten” demiş Cemal Süreyya...

Toplum olarak aynen bu durumun içindeyiz. Sussan olmuyor, susmasan olmaz. Yazsan olmuyor, yazmasan olmaz.

     Günümüzde toplumsal bir sıkıntı var. Bir kişi bir makama, göreve geldiğinde veya getirildiğinde hemen arkasından birileri oyun kurup, oynamaya başlıyorlar. Ne hikmetse kendilerini, O görev verilen kişiden daha üstün görüyorlar. Kıskançlığın etkisiyle beraber; niye ben olmadım, niye görev bana verilmedi diye sorgulamaya başlıyorlar. Ve her yerdeki görevlere kendilerini layık görüp, kendilerine verilsin istiyorlar.

     Çünkü bazı insanlar kendinden başka hiç kimseyi beğenmiyor, hep kendisi beğenilsin istiyor. Onlar için hayat çok zor olsa gerek…Herkes her şeyi yapamaz, herkes her görevin içinde olamaz. Böyle bir zorunluluk da yok. İnsan yapabileceği kadar işle ve görevle uğraşmalı ki, topluma faydalı ve verimli olabilirsin, aldığı görevlerin hakkını verebilirsin. İnsanları Takdir etme erdemini de öğrenmek gerekiyor.

    Toplumda oluşan kin, nefret duygularının bir an önce yok edilip, yerini saygı ve anlayışa bırakması gerekiyor. Her kafadan ayrı bir ses çıkıyor. Herkes birbiriyle uğraşıyor. O Ocuymuş, Bu Bucuymuş, kim neyse ne kardeşim sana ne. Yok Ben, Ondan daha iyiyim. Yok O, Benden daha kötü...İnsanlarla uğraşmayı bırakın işlerini yapsınlar yani kısaca herkes kendi işine baksın.

Bencilliğin doruk yaptığı günümüzde; Yüce dinimiz İslamiyet’i, Müslümanlığı bile kendi tekelinde görüp, Müslümanlığın emirlerini sadece kılık kıyafetle sınırlandırmaya çalışanları, insanları yargılayanları, bu toplum ibretle izliyor. Bırakın artık başkalarını eleştirip, toplumu germeyi. Kimse kimseden üstün değil. Bırakın herkes, Allah’ın kendisine bahşettiği hayatı insanca yaşasın.

Ne güzel söylemiş Can Yücel;

Kendine bak kendine…

Özüne, sözüne, benliğine…

İlgilenme kimseyle…

Kim ne yemiş, ne giymiş…

Bundan sana ne..

Sen kendini besle,

Bilgiyle, sevgiyle, şefkatle…

Ancak o zaman ulaşırsın,

İnsan olmanın erdemine…

     Kraldan çok kralcılık oynamak diye bir deyim vardır. Tarihin her döneminde görüldüğü gibi bu durum günümüze kadar süregelmiş ve devam etmektedir. Toplumda her alanda görülen huzursuzluğun gerginliğin çoğu, bu kraldan çok kralcılık oynayanlar yüzünden oluyor. Çünkü Kendi asli görevleri dışında her şeye karışıp içinde içinde oluyorlar.

     Herkes karşısındakini eleştiriyor ama kimse dönüp kendi özeleştirisini yapmıyor. Hep ben haklıyım, ben doğruyum diye düşünüyorlar. Bu yüzden toplumdaki Uzlaşma ve Uzlaştırma kültürü unutuldu, yok olmaya yüz tuttu.

     Oysa Hayatta en güzel uzlaşma, herkesin bir adım geri adım atmasıdır. Ya da konuşmadan önce bir daha düşünmesidir. İnsanoğlu önce kendini yargılasa; bu kadar savcı, yargıç, avukat ve yasaya gerek kalmazdı. Aslında en iyi yargıç, insanın kendi kalbidir. Vicdanınız hep ön planda olursa, emin olun yaşamınızda, toplumumuzda düzelecek. Her zaman kalbinizin, vicdanınızın sesini dinleyin...

     Günün birinde son yemeğinizi yiyip, son çayınızı içip, son konuşmanızı yapıp, eşinize, kardeşinize, çocuğunuza, arkadaşınıza son kez sarılacaksınız. Son kez olduğundan haberiniz bile olmayacak. O yüzden, sevdiğiniz her şeye tutkuyla sarılın. Bakın şu anda bir nefes alıp verdiniz, o bile geçti. Kalan yıllarınızın kıymetini bilmelisiniz. Çünkü geçen zamanın tekrarı yok…Birgün hayatınız sona erecek “Game Over”yani “Oyun Bitti”olacak ve perde kapanacak, hayat sahnesinden çekileceksiniz.