Yaşam çıplak, siz giyinik; utanırsınız! Kuşandığınız kavramlar kullanılmaz, silahlar gibi sizi terk eder.

ÖTEKİ: Çoktan eskimiş bir metafor. Dostoyevski’yi ve onu izleyen sonrakileri izlemek neye yarar şimdi? Geçmiş bizi bırakıp gitti, o kadar şey öğrendik ki kendimiz için bile bir klişeyiz” Murathan Mungan

Doğum ve ölüm tüm dünya insanlarının, tüm canlıların, değişmeyen ortak kaderi; bunun dışında arada kalan ve bizim ona hayat ya da yaşam dediğimiz mesafede yaşananlar, bizlerin kendi kaderi; kendi hayatı mıdır acaba?

Hayatlarımızın tekamülü, yine insanlığın ta kendisi midir?

Yaşadığımız deprem, sel felaketi, trafik kazası, sokakta insanların sebepsiz ya da sebep varken öldürülmesi, altın madende ki heyelan hepsi hayatımızın süresini müteahhit, İnşaat mühendisi ya da sokakta ki sıradan insanlar mı belirliyor diye sorgulatıyor.

Doğa, artık dalında ki kuşlar ile, gölgesinde ki tavşanlar ile, toprakta ki çiçekler ile, ağaçlar ile belirmiyor ve var olmuyor gibi. Çünkü insan dediğimizin eli, onu parçalıyor, betonlaştırıyor, dengesini bozuyor; hep benim olsun hırsı ve özlemi ile.

İşte sırf bu yüzden de bizler, her gün ölüyoruz.

İliç’te heyelanın altında 9 kişi kaldı. Sayısı var olan ama isimlerini çoğumuzun bilmediği dokuz can.

Yakınları, günlerdir, onlardan gelecek haberi bekliyor. Ne acıdır ki, cenazelerin insanlara verilmesine alıştırıldık, hiç sorgulamadan. O dokuz kişiyi, anneleri, babaları, eşleri, belki sevgilileri, çocukları, yeğenleri ve daha nice sevdikleri bekliyor. Nerde bu insanlar söyler misiniz? Neden her şeye alıştırılıyoruz; ölüme bile, ismimizin silinmesine, söylenmemesine bile alıştırılıyoruz…

Neyiz biz, kimiz biz söyler misiniz? Madencilerin hiçbirine hala ulaşılamadı.

Abdurrahim Şahin; Aslında Sivas’ın Kangal ilçesi, Yaylacık köyünden, evine ekmek götürmek için Erzincan İliç’e gelmiş.

Şaban Yılmaz, Fahrettin Keklik, Adnan Keklik, Ramazan Çimen, Mehmet Kazar, Uğur Yıldız, Kenan Öz, Hüseyin Kara. Hepsinin ortak özelliği evlerine ekmek götürmek ve ailesini geçindirmekti.

Ne oldu bu insanlara?

Milyonlarca ton, siyanürlü toprağın altından çıkarılmayı bekliyorlar.

Vicdanı, yok olmuş bir dünyada yaşıyoruz. Sürekli aydınlığı kapatmaya çalışanların dünyasında yaşıyoruz.

Umut ve özlem kelimelerinin her gün yok oluşunu izliyoruz.

Kaderimiz sanki başkalarının belirlediği bir kayıt cihazı gibi. Fakat geri sarma düğmesi yok. Keşke olsa.

İşte o zaman yaşanılan haksızlıkları, acıları, kazaları her şeyi izleyebilme ve dinleyebilme fırsatımız olurdu. O zaman belki hakkımız arayabilir, birilerinin bizim hayatımızı yazıp, çizme hakkını ellerinden alabilirdik.

Artık kader ve alın yazısı da rolünü kaptırdı.

 Kader ve alın yazısı ile ilgili, bugüne kadar bize hep, anne rahmine düşmeden, yaratanın kaydıyla diye söz edilirdi. Birilerinin dokunuşu ve kötü idaresiyle başımıza gelen kazalar ve hastalıklar, bizlerin kaderi olamaz.

Önceden ecel vardı, şimdilerde bomba, ruhsatsız evler, denetimsiz ocaklar, etrafa ateş saçan magandalar, heyelanlar ve daha nice vahşice ölüm şekli. Zamanın sona ermesi artık kötü insanların elinden olur oldu.

Hepimiz artık birer klişeyiz.