Bizim yarattığımız cinlerimiz var. Hem çarpıyorlar, hem de bizi etkisiz hale getiriyorlar. Başa çıkamıyoruz onlarla.

Aslında cin olmadan, adam çarpanlarımız onlar.  Evet doğru cümle tamda budur.

Öyle günlerden geçiyoruz ki, kasvetli karamsar günlerden. Seçilmiş yerel ve ulusal siyasetçilerin pek umurunda değiliz. Toplumun memnuniyetsizliği, açıkçası onları pek de ilgilendirmiyor gibi.

Dün İstanbul’un kalbi Mecidiyeköy’de aniden bastıran yağmurla, bir su gölünün ortasında kaldık. Kapıyı açarsak içerisi su dolacak kadar korkunçtu. İçinde bulunduğum araç, su yüzünden hasar gördü.  Ve arabada sıkışıp kaldık. Çok korkunçtu. İtfaiye yok, polis imdat yok, belediye desen hiç yok. Evet hani cin olmadan adam çarpmak dedik ya, işte bu cinler tamda burada devreye giriyor.

 İnsanlar, tercihlerini yanlış yaptığı sürece, tercihlerini doğru yapanlarda bu eziyeti, çekmek zorunda kalıyor, kalacak.

Yapılan tercihler bizleri:

Kapanan işletmeler, ekonomik krizin cenderesinde bir ülke, ödenemeyen kredi kartları, iflas eden insanlar, artan işsizlik, tarlası olmayan çiftçiler, dolar ve euro karşısında gün be gün eriyen mili paramız ile karşı karşıya getirmiştir. Ve aniden bastıran yağmurla İstanbul gibi bir şehri, su göletine çevirmiştir.

Yaklaşan yerel bir seçimimiz var.

Keşke adayları bir ehliyet sınavına dahil edip, o sınavı geçenleri, bu seçime dahil edebilsek. Sadece ülkesinin ve milletinin geleceğini düşünen, demokrasinin kurallarına inanan, şehirciliği, planlamayı bilenleri seçmeyi ne çok isterdim.

İnsanların evlerine, ayaklarına gidebilmeyi zul saymayan başkanlarımız olsa keşke.

İnsanları yarı yolda bırakmayan, insan olduğumuzu hissettiren, herkesi dinleyen, bizdensin değilsin demeyen, güven sözcüğünü hak eden, gücü biat saymayan, işinin ehli insanları görmeyi ne çok özledik.

Bazen şöyle kendimle baş başa kaldığımda, son günlerden bu ülkede en önemli yokluğun vicdan eksikliği olduğu düşünüp, durur oldum. Oysa vicdan, ne önemli olgudur. Vicdan insanın doğruyu ve iyiyi yapma yükümlülüğünü yüklenir. O zaman da bu kadar yanlış ve kötülük olmaz.

“Kısaca öyle ne ben varım, ne de zamanım

Ders aslında sensin, ne yazık ki etrafta öğrenci yok “demiş Kafka, anlayana.

Evet 2023’ü geride bırakmaya şurada üç ay kaldı. İlginç bir yıldı. Say desem neler neler sayarsınız.

 2024 yılında acaba neler olacak?

Bildiğimiz bir şey varsa, yeniden belediye başkanları seçeceğiz. Muhtarlar senatosunu seçeceğiz.

Ama yine Bahçeliler, Gül’ler, Babacan’lar, Kılıçdaroğlu vs olacak

Yine selfieler çekilecek, yine Nobel ödülleri dağıtılacak, Euro, Dolar yine yükselecek, yine diyetler yapılacak, yine Osmanlı dizileri çekilecek, Selçuklu hatırlanmayacak, Cumhuriyeti ise 100. yılında kalacak…

Ama biz insanlar, yine ağaçların arasında ya da evlerimizde yalnız olma hissi ile baş başa kalacağız.

“Demiri demirle dövdüler,

Biri sıcak, biri soğuktu

İnsanı insanla kırdılar,

Biri aç, biri toktu” PİR SULTAN ABDAL