Seneler önce o dönem yaşadığım ülkede çalıştığım kurum tarafından gitmemiz tavsiye edilen bir etkinliğe katılmıştım. Etkinlik iki gün sürüyordu ve içeriği öğrenmenin, gelişimin önündeki engellerin kaldırılmasıydı. Alanında ünlü eğitim uzmanları tarafından bilgiler aktarılıyor ve görüşümüz soruluyordu. Bir gün, toplantının tam orasında “İçinizde odaklanmakta zaman zaman zorlandığını hisseden oluyor mu?” diye bir soru yöneltildi. Toplantı uzamıştı, sıkılmıştık. Benim de içlerinde olduğum çoğunluk el kaldırmıştı.

Uzman, bir süre bize baktı. Sonra “El kaldırmayalar içinde, az önce sorduğum sorunun ne olduğunu tekrar edebilecekler var mı?” sorusunu yöneltti. Hiç kimseden ses çıkmadı. Salonun yarısından fazlası, zaman zaman odaklanma sorunu olduğunu düşünerek el kaldırmıştı ama el kaldırmayanlar odaklanma sorunu olmayanlar değil, odaklanma sorunu çok daha büyük olduğu için soruya odaklanamayanlar ve konuyu anlayamayanlardı. Bazen uzmanlık alanlarımızda, günlük ilişkilerimizde, işimizde yolunda gitmeyen bir şeyleri düzeltmek istediğimizde inanılmaz bir dirençle karşılaşırız. Bir konuda zamanımızı harcamış, emek vermiş, ciddi sonuçlar almışsak, bu konuda yapılmakta olan işlerin daha iyi olmasını sağlamak adına çaba sarfetmek hem insani bir davranış, hem de etik bir sorumluluktur.

Ama… Elbette bu çabalar her zaman bir karşılık bulmaz. Bazen en iyi niyetli olduğumuz, en çok birikim sahibi olduğumuz konuda bile sesimiz duyulmaz. Bunun nedeni, odaklanma sorunları çok fazla olduğu için odaklanma sorunları olup olmadığı sorusuna cevap veremeyenlerde olduğu gibi, tatlı ama sonuçları itibarı ile yakıcı bir uyku hali olabilir. Tek başımıza dünyayı kurtaramayız. Kimseyi zorla doğruya ikna edemeyiz. Karşımızda gelişmeye kapalı bir kitle varsa sihirli bir değnekle onları yeniliklere açık hale getiremeyiz. Biz yolumuzda ilerlemeli ve donanımımız, deneyimlerimiz ışığında uyarıları yapmalı, doğru işler ortaya koymalıyız. Gerisi bir Kıraç şarkısındaki gibi: “Benden ayrı rüyadasın, dilerim bir gün uyanırsın!”