Sevgili okurlar dün gazetemizin manşetinde 77 yıl önce ile bugünün mukayese eden ve gerçekleri ortaya seren haberimiz ile okurlarımızın sesi olduk. Tarihi gerçekleri göz önüne seren bu haberimiz ile ilgili sayısız okurumuzdan teşekkür geldi. Tarih her zaman insanlara gerçekleri yaşatır. Merhum İsmet İnönü’nün cumhurbaşkanlığı dönemini tu kaka olarak anlatanlar bugün halka belediye eli ile çadırlarda kilo işi sebze meyve satmaya başladı.

O tarihte Cumhurbaşkanı olan İsmet İnönü ikinci dünya savaşına girmemek için tasarruf tedbirleri almıştı. Alınan tedbirler sayesinde dünya açlık ile karşı karşıya kalırken Türkiye ayakta kalmayı başardı. Millet olarak omuz omuza ülkemizin dimdik ayakta kalmasını, savaşın yaşandığı buhranlı günleri atlattık.

Ülkeyi savaşa sokmayıp ayakta kalmasını sağlayan bir cumhurbaşkanının aldığı bu tedbirleri siyaset aranasında malzeme olarak kullanılarak geçmiş karalandı. Millete o dönemler öyle anlatıldı ki, yokluk, yoksulluk almış başını gitmiş, millet olarak aç susuz ve perişan geziyorduk denildi. O kuyrukların yaşandığı dönemlerden Türkiye büyüyerek, değişerek, ekonomik anlamda kendine yeten bir ülke olarak bugünlere geldi.

O dönemde dünyayı kasıp kavuran savaş vardı, bu dönemde ne var acaba sormak gerek. Tarım ülkesi olarak sayısız gıda maddesini ithal eden yaşanan ekonomik kriz nedeniyle çadırlarda sebze meyve satışına başlayan bir ülke olduk. Ekonomik çöküşü yaşayan halkı açılan bu çadırlardan domates, biber, patlıcan, meyve almak için kuyruklara girmeye başladı. 

Şimdi sormak gerek 77 yılda ne değişti, kocaman bir hiç. O tarihte ekmek kuyruğu vardı, şimdi ise sebze meyve kuyruğu var. O günlerle bu günlerin ne farkı var. Savaşta ekmek kuyruğunu gören bir ülke olduk, uzay çağında çadırda satışlara şahit olduk.

Tarih tekerrür etti. Halk nerede ucuz mal varsa oraya hücum etti, kuyruğu girdi. Evine patates, soğan, domates, biber ve patlıcan için kuyruğa girdi. Peki istediği kadar bu sebzelerden alabiliyor mu, koskocaman bir hayır, 2 kilodan fazla alamazsın.

Çarşıdaki yangının mutfağı sardığını aylardır söylüyoruz. Bu yangın öyle küçük değil, cep yakan bir yangın, sosyal yaralar açan yangın diye defalarca dile getirildi, ancak iradeyi elinde bulunduran hükümet seçim yaklaşınca bu yangının farkına vardı. Olan ise millete oldu. Yazık değil mi bu millete.

O tarihte ekmek kuyruğuna milletin girmesine neden olanlar suçlu ise, bugün gıda kuyruğuna milletin girmesine neden olanlar suçlu değil mi. Yaşananlardan o dönem Merhum İnönü sorumlu ise bugün ki yaşananlardan kim sorumlu?