İlk çıktığı zaman topu ileri vurdunuz, tüm takımı oraya koşturur oluşacak karambolden gol planlardı...

O zaman bilgisayarı çalışıyordu! Çok koşuyordu futbolcuları kuvvet, devamlılık, tempo...

Farklı bir şey oynuyordu takımı...

İkinci gelişinde çok başka bir şey oynatıyor. Öncekinin tam tersini; rakibin boş bıraktığı alanlarda, gol sahasının uzağında pas yaptırıyor. 14-15 yaş grubu futbolcuları gibi. Bebelerin topa sahip olma duygusunu geliştiriyor. Pas üstüne pas... Şöyle birkaç sene çalışsa kalanı da yükler herhalde!

Rakip kaleye gitme işi hiçbir şekilde planlanmamış. Prof. takımlarda izlediğimiz hücumda çeşitlilik işi bizde doğaçlama gelişiyor. O an top kimdeyse, o anki tercihi neyse...

Kaç aydır takımın başında olan hoca taktik çalışamadık der mi? Olacak iş mi? Takım koşamıyor, her ikili mücadeleyi kaybediyor...

Sahi bu hoca ne çalışıyor? Napoli’nin neyini yazayım? Bir hoca sıfıra inmiş, bir takımı alıyor kimlik, şahsiyet, oyun karakteri yüklüyor, ikiye, üçe katlıyor. Bizim hoca geldiği gün İstanbul’da Galatasaray’ı 3-0 yenebilecek takım buluyor.

Geçen her gün o takım bir şeylerini kaybediyor. Adamlar Premier Lig şampiyonluk adayını eliyor, bizimkisi İtalya’nın normal takımının kalesinin nerede olduğunu bulamıyor.