Trabzonspor kendi sahasında ilk dakikalarda yediği golün panik havası ile dört gol yedikten sonra güçlü rakibi karşısında rövanş şansını zaten yitirmiş ve sıfır umutla İtalya'ya gitmişti. Bu maçın ehemmiyeti sadece kendi sahasında olduğu gibi fazla gol yemeden maçı bitirmek veya onurlu bir deplasman maçı oynayarak ilk maçın sonucunun bir iş kazası olduğunu anlatmaktı. Nitekim Trabzonspor ilk devrede rakibi ile başa baş oynadı.

Belki de bu başa baş oynamanın esas sebebi tur garantisi alan Napoli takımının hafta sonu oynayacağı lig maçına yorgun çıkmamak noktasında idi. Diğer taraftan da rakibi Trabzonspor'un artık kendisine beş gol gibi afaki bir sonuçla galip gelemeyeceğini anlamış olmalarındandı. Herkes kendi halinde, kimsenin kimse ile bir alıp vereceğinin olmadığı "al gülüm ver gülüm" bir müsabaka...

Trabzonspor'un ilk devrenin 15. dakikasında yediği golde kaleci Hakan ilk müdahaleyi yapmasından sonra yine bizim savunma hatası veya uykusu ön plana çıktı. Seken topa Trabzonspor savunma adamlarından kimse müdahale etmeyince veya etmekte gecikince yetişen İtalyan futbolcu kaleci Hakan'ın da yerde olmasından istifade ederek topu boş kaleye yolladı.

Bu golle tamamen rahatlayan Napoli bundan sonra oyunu kendi akışına bırakarak rakibinin hiçbir umudunun kalmamasından sonra rahat ve kendini sıkmadan bir an evvel ikinci yarının bitmesini iple çekmeye başladı. Neden canı sıkılmasın; zira artık herhangi bir endişesi kalmayınca rakibinin de prestijden ileri gitmeyecek gayretinden de endişelenmeyince artık maçın seyrinin veya sonucunun hiçbir kıymeti harbiyesi olmayacaktı.

Bu şekilde zevksiz ve iddiasız bir maçta zaten kalite, heyecan veya zevk olmayacağına göre herkes de sonuçtan memnun(!) olarak doksan dakika sonunda sahadan dostça ayrılırken Trabzonspor bu UEFA macerasına bu şekilde veda ederek ligdeki prestijini kovalamaya başlayacaktı. Yani sizin anlayacağınız bordo-mavili ekip bu maçla taraftarına "Artık bizden bu kadar" diyerek Avrupa sahalarına veda ediyordu.