Tuhaf bir ülke olup çıktık! Siyasi olmayan hiçbir “eylem ve söylem” ilgi alanımıza girmiyor! Bütün pozitif yaklaşımlarımızı “boşuna gayret” olarak bir bir terk ediyoruz! Farkında olmadan sahip olduğumuz mevki ve koltukların vazgeçilmezliğine inandığımız için; onları terk etmemek için yapmayacağımız, tabiri caizse “şaklabanlık” kalmıyor! İlginçtir; ABD’de önde gelen üniversitelerden birinde çok enteresan bir bilimsel araştırmanın sonuçları yayınlandı!

Ülkemizdeki her seviyeden koltuk ve mevki sahibi insanların, bulunmuş oldukları konumlarını neden makul bir şekilde bırakmak istemediklerini bu çalışmanın neticesinde artık anlamış bulunmaktayız. Hatta şahsen kendim de, bazı insanların bunca eleştiriye, beklentiye ya da nefret derecesine varan değerlendirmelere rağmen, koltuklarını niçin bırakmadıklarını anlayıp; onlara daha anlayışlı davranmamız gerektiğine inanmış bulunmaktayım!

Bu bilimsel araştırmanın konusu “koltuk sevgisi” ile ilgiliymiş! Koltuk derken, her türlü koltuktan bahsediyorum! Yani; müdür koltuğu, müsteşar koltuğu, genel müdür koltuğu, bakan koltuğu, milletvekili koltuğu, amir koltuğu, memur koltuğu, genel başkan koltuğu ve diğer her türlü makam ve mevki anlamındaki koltuk! Koltuk sevgisi, okuyucularımızın affına sığınarak söylemeliyim ki, “cinsel zevkten” “bin kat daha fazla” güçlü çıkmış! İnanılır gibi değil!

O zaman bilime inanan insanlar olarak bu sonuca göre ülkemizdeki koltuk ve mevki sahiplerinin durumunu yeniden değerlendirmemiz gerekmektedir.

Bu çalışmanın yapılmasından önceki yaklaşımlarımızı artık bu çalışmanın sonucuna göre yeniden revize etmeliyiz! Demek ki; Türklerdeki yönetme gücü, iktidarlarına, kardeşlerini bile ortak etmeyerek onları katletme ihtirası da bu yüzdenmiş!

İktidar koltuğuna, yönetme gücüne tek başına oturmak için her şeyi bu uğurda mubah saymışlardır! Bu bilimsel gerçekle birlikte birde “sosyolojik gerçeklerin” göz önünde bulundurulması gereğine de inanmaktayız! Yenilenmeyen koltuk bir gün gelir kırılır!