lAanya’ya altı attılar, bizden dört yediler, Moskova’yı üçlediler...

Moskova’ya kaç ataruk acaba?! Futbol işte oturtur adamı. Niye yenildik Alanya’ya? Cevabı bulamaz koca camia. Herkesi okudum, hocayı dinledim hiçbir şey anlamadım. Şans deyiler, hoca karakter deyi, yiğutluk-vuru kırmadan bahsedeyi herhalde. Alanı daraltacaktık, kontrolsüz top atmaya mecbur edecektik, öyle edince başka oluyorduk, otuz dakika Sivas’a, kırk beş dakika Cimbom’a nefes aldırmamıştık. Yapmadı topçularımız. Göz markajıyla rakibi durduracaklarını hayal ettiler; topu kalemizde gördük. Üç dakika dediğin nedir? Kalan süre kime yetmez dedik ama olmadı. Maç sonrası yorumda “Hocamız acemi, öğrenecek” yazdık, zıplayanlar oldu. Gözlerinin önünde oyun cereyan ederken çare bulacaktı hocamız.

Golden önce, golden sonra diye bir durum vardı. Yetmiş beş dakika bekledi hocamız. Daraltacak alan kalmadı. Kalesinin önüne çekilse Alanya. Sana oyununu kabul ettirme derdi bitti, senden kapacağı toplara tuzak kurdu. Arkayı üçleyebilirdi hocamız. Açıkları iptal edip, bekleri öne çıkarıp, gol sahasına fazla adam sokabilirdi. Takımın en iri, en uzun, ürkütücü adamını yanında tutup ufak uşağı yarmaların arasına yem etmezdi. O rakibi çabuk oynarsan çözersin.

İki kenardan ortalar dener, kafacılar vurdu vurdu, seken topa konumlanıp netice ararsın... Tüm çareler içinde en son olacak kısa kısa kalabalık arasında halı saha golü ararsan işini eksik yapmış olursun... Deriz de, oyunun adı futbol. Daha fazlasını akıl edip denese bile kaybedebilirdi takım. Şimdi bu Göztepe, Alanya’dan üç gömlek, bir takım elbise fazla bir rakip. Yemeden atarsa rahat kazanır bizim takım. Tersi olursa, maçtan sonra birbirimizi yeruk.