Rahat kazandı Trabzonspor. Bir devre direndi Kayserispor.

Bizim uşak Abdül sazı eline alana kadar sıkıcı bir hal vardı esasında. Neden niçin sorarken, durağan oyuna bir sebep ararken direğin dibine çaktı topu çocuk. Sonra bir daha hareketlendi, öbür uşağa attırdı golü. Tamamen teslim oldu dostlar. Birkaç haftadır gevşeyen vidalar dağıldı gitti. Kayserispor diye bir takım kalmadı sahada. Dansa başladı bordo-mavililer. Her taraftan geldiler, pozisyonun, golün her türlüsünü ürettiler. Kral atmalıydı elbet, ikiye katladı tabelayı.

Oyunun söylediği; bu çocuklar değerli, farklı, özel bebeler. Başrol oyuncusu bunlar. Hayranlıkla izledim, gurur duydum, gelecek adına çok da umutlandım. Hakları teslim edilmeli. İlk fırsatta kulübeye, tribüne yollanmamalı. Etrafında koşturanlardan başkalar kabul etmeli. Yusuf ve Abdül'ü hiçbiriyle kıyaslamam. Çok çok daha iyi olabilir nitelikteler. Uygulayıcının tercihleri, davranışı önemli. Şöyle giden bir oyunda Abdülkadir'i almayacaksın oyundan işte. Hiç sebepsiz Yusuf'u kulübeye attığın gibi. Skor farka gitmiş, iyi de oynuyor niye? Kenardan yeni gençleri atacağına içeriden çıkarıyor. Şu halde Castillo mu girer oyuna? Bebe terki diyar etti ödüllendiriliyor, olacak iş mi! Darılmasın diye Rodallega giriyor!!! Farkın sebebi tamamen Trabzonspor'un oyunu değil, Kayserispor'un güvensiz, kişiliksiz futbolu, golü yedikten sonra tamamen bırakması da dikkate alınmalı...