Geçenlerde arşivimi karıştırdım. Kitaplarım, yazılarım ve İstanbul’da öğrencilik yıllarımdaki bazı çalışmalarım teker teker elimden geçerken hem hüzünlendim hem de çok önemli belgelerime ulaştım. Bunlardan bir tanesini, seksenli yıllarda bir kitabımın arasına sakladığım bir takvim yaprağının arkasındaki devletle ilgili bir yazıyı defalarca okudum ve saatlerce düşündüm. Yazı, Hz. Ömer zamanında geçiyor.

Hz. Ömer halife iken bir gece makamına ashaptan biri gelir. Selam verir. Selamı alınmamıştır. Oturur. Ömer işiyle meşguldür. Sahabe bekler. Ömer çalışır. Selam alınmamış, yüzüne bile bakılmamıştır. İş biter. Ömer mumu söndürür. Bir başka mumu yakar. O anda selamını alır. Konuşmaya başlar.

Sahabe sorar:

Ya Ömer, niçin hemen selamımı almadın ve niçin bir mumu söndürüp diğer mumu yaktın ve ondan sonra benle konuşmaya başladın?

Hz. Ömer, evvelki mum devletin hazinesinden alınmıştı. O yanarken özel işlerimle meşgul olsaydım Allah indinde mesul olurdum. Seninle devlet işi konuşmayacağımız için kendi cebimden almış olduğum mumu yaktım. Ondan sonra seninle meşgul olmaya başladım. Sahabenin gözleri yaşarır, ellerini kaldırarak şöyle dua eder:

Ya Rabbi! Hattab oğlu Ömer’i bizim başımızdan eksik etme!

Ben hiçbir yorumda bulunmayacağım. Ancak, halkımızın yorumları bizlere nasıl dönecek diye sabırsızlıkla bekliyorum. Zira devlet, halk için olduğuna göre, halkımızın düşünceleri ve görüşleri bizlere daima rehber olmuştur.

Sizler ne dersiniz?