İçeriğinde ne kadar çok mesaj barındırsa da küsmek çözümlerin en sonu olmalı bana göre,. İlişkilerde ideal olan her şeye rağmen konuşabilmek, iletişimi devam ettirmektir. Çok büyük sorun bile olsa karşıklıklı oturup konuşmak gerekir. Düşünelim bir kere, çok sevdiğimiz, değer verdiğimiz arkadaşım benimle konuşmuyor… O konuşmuyor  ben konuşmuyorum ne olucak bunun sonu.Bu tarz davranış bana çok ters.Hatalı da olsam hatasız da olsam konuşmak en güzel çözümdğr.ama öyle ama böyle.Sonuç ne olursa olsun.

Sanıyoruz ki çok şey anlatıyor küslüğümüz. 

Oysa küsmek, selamsız yaşamak, birbirimizi yok saymak ilişkimizi düzeltmek yerine çok daha kötüye götürebilir. 

Hele de küsen taraf naz yapıyorsa, eşinin barışma ısrarları karşısında inatla susuyorsa, bir süre sonra bu nazlar aşık usandırabilir. Bir de bakarız ki bu sefer de barışmaya çabalayan taraf biz olmuşuz; küsen küsülen olmuş. Çünkü yorulmuş, eşinin kendisiyle konuşmamasına kırılmış, canı sıkılmış… Bu arkadaşlıkta dostlukta da böyledir.

İşte böyle bir durumda çoğu zaman uğruna küsülen kavgalar bile unutulup gidiyor da küslüklerimiz kalıyor akılda. Bazen öyle zamanlar oluyor ki barışmak için çabalarken niye küstüğümüzü bile hatırlamıyoruz. Çünkü küsen taraf olayda haklı bile olsa küserek tıkamış oluyor tüm çözüm yollarını. 

Sıkıntımızın ne olduğu, nedeni, nasıl başa çıkacağımız gibi sorulara birlikte çözüm üretemediğimiz için de sadece barışmaya odaklanıyoruz

Sonuç olarak küsmek belki sorunla ilk karşılaştığımız an için ideal görünebilir. Ancak bu“küsmek” değil “konuşmamak” olmalıdır.

Sorunların alevlendiği o ilk anda taraflardan birinin konuşmaması, sessiz kalması; olayın büyümesini, seslerin yükselmesini, kalplerin kırılmasını engelleyebilir. Fakat küslüğü uzatmak sadece insana üzüntü verir en azından benim için öyle.

İki günlük dünyada gereksiz bir durum …