Evet,

Çok üzücü ve kritik günler yaşıyoruz. Bir taraftan yurdun dört bir yanında şehit acısı, diğer yandan ülkenin uluslararasında düşürülmeye çalışıldığı bataklıklar. Karşı karşıya kaldığımız tehlikeler karşısında içte, iktidar ile muhalefet ayrı tellerden çalması doğru mudur bilemem. Her ikisi de kendini haklı görerek iç kaosu birlikte yaşıyoruz. Yönetimde inatlaşmak olmaz. Öyle görülüyor ki iktidar kendi yaptıklarının tümünü doğru kabul ederek muhalefete sorma sansını bile vermiyor. Bu bize çok güzel bir Karadenizli fıkrasını anımsatıyor.

Fıkraların nerede, ne zaman ve kim tarafından söylendiği bilinmez. Bazen eş dost arasında konuşulurken kendiliğinden oluşur. Şimdi bakalım Karadenizlinin aklına. Bir ramazan akşamı köylü teravih namazı kılmak için caminin bahçesinde toplanır. Karadenizlinin biri çocuğuyla birlikte eşeği ile işten eve döner. Cami bahçesinde toplanan kalabalığa rastlar. Karadenizliye nereye gittiğini sorarlar. "Eve gidiyorum" demiş. "Olsun gel bir namaz kılalım, sonra hep beraber dağılırız" derler. "Ben hayatımda hiç namaz kılmadım" der.

"Şimdi kıl gelmişken" derler. Karadenizli "Tamam" der, namaza başlamışlar. İmam namazı bir türlü bitirmez. Çünkü teravih namazı çok uzun kılınıyor. Karadenizli bir ara caminin kapısından oğluna "Sen eşeği git ahıra bağla, bu iş inada bindi, imam namazı bitirmiyor" 

İşte bizim ülkemizin hali. İnatlaşarak halkımız da ilkelerimiz de zarar gördüğü halde ülkeyi yönetmeye çalışıyoruz. Tabii ki bazılarına göre yanlış bir tutum. Ancak doğruyu halk bulur ama uyumaya devam ettiğimiz müddetçe doğruyu bulacağımızı sanmıyorum. İşin garibi halkımızda da inatlaşma sürmektedir. Hiç kimse yarın karşımıza nasıl sorunlar çıkabilir diye öz eleştirisini yapmamaktadır.

Bir inat uğruna sadece devletin zor duruma düşmesi değil, gencecik fidanlarımızı kara toprağa veriyoruz. Sonra şehitler ölmez vatan bölünmez nidaları arşı alayı sallıyor.

Ne kadar kolay değil mi?