Yaşça benden çok büyük olmasının yanında, çok az gülmesi ve iri cüssesiyle de bende oluşturduğu karizmatik imajı yerle bir eden bir hüzünle ve ıslak gözlerle konuşuyordu Fransua. Normalde bizle fazla muhattap olmazdı. O 30’larının ikinci yarısında, kampüsün çoğunluğu ise benim gibi 20’li yaşların başındaydı. Gençtim ve dünyanın bir ucunda yalnızdım. Derdim annemle konuşmaktı. Bunun için saati kurup gecenin bir yarısı kaldığımız kampüsteki lobiye inmiştim. Oysa şimdi karşımda “beton” Fransua vardı ve bir Fransız olmasaydı fonda çalacağına emin olduğum “Müslüm Baba” şarkısına yakışacak bir ruh hali ile fena halde konuşası vardı. Briyantinli saçları ve yuvarlak gözlükleri ile bisikletini bile limuzin sürüyormuş gibi kullanan orta yaşlı adam, başını okşayarak yanağından makas alınabilecek bir yumurcağa dönüşmüştü. “Hepimiz, aslında insanları değil, o insanların yanında olduğumuz kendimizi severiz” diye söze başladı Fransua. “Tamam ama bırak da annemi arayayım önce” dememek için kendimi zor tutarak başımı salladım. Sorunun nişanlısından ayrılmış olması olduğunu anladığımda “Arar belki” anlamında bir şeyler söyledim. Bu kez ayrılmak isteyenin o oluşunu öğrenmek beni şaşırtmıştı. Dedem bu gibi durumlarda “Akıllı olsan zaten beni bulmazdın” derdi ve içinde bulunduğum durum bana fena halde bu sözü hatırlatıyordu. “O zaman niye üzülüyorsun ki?” diye sordum. “Çünkü” diye devam etti, “Onu sevme sebebimin, onun yanındaki beni sevmek olduğunu şimdi keşfettim ve bana kendimi çok kötü hissettiriyor.”

Japonya’da kaldığımız uzun zaman boyunca ne ben daha sonra Fransua ile konuştum, ne de onun bir başkasıyla konuştuğuna şahit oldum. Bir robotun duygu sahibi olduğu 15 dakikaya denk gelmiştim, hepsi buydu. 20 seneye yakın bir zamandır onu ne gördüm, ne de iletişim kurdum. Facebook’ta eklenmiş kuru kalabalık kontenjanının, o günden sonra defalarca gittiğim Fransa’daki günlerde bile “merhaba” deme gereği duymamış bir üyesiydi. Bu yüzden ondan gelen mesaj fazlasıyla şaşırtıcı olmuştu. “Seneler sonra trende karşılaştık ve her şey kendiliğinden başladı işte. Çok saçma biliyorum ama bunu senle paylaşmam gerektiğini düşündüm.” notu ile bir de fotoğraf vardı. Konuyu hemen anlamıştım. Yüzündeki gülümsemeden anladığım kadarıyla eski nişanlısıyla birlikte, onun yanındaki kendisine de yeniden kavuşmuştu. Ona “Çok saçma biliyorum ama sandığından çok daha fazla sevindim” cevabını gönderirken, hayatımızdaki insanlara karşı hissettiklerimizin, onların bize kendimizi nasıl hissettirdikleriyle çok ilgili olduğuna bir kez daha emin oldum. Yanlarında iyi hissettiğimiz insanların hayatımızdan hiç çıkmaması dileğiyle, iyi haftalar!