Gazetemizin değerli okuyucuları! Gönül dostları olan sizlerle bizleri bu sütunda buluşturan Rabbime hamdolsun.

Bir davanın çilesini çeken olmadan muvaffakiyet mümkün değildir. Mensup olduğumuz yüce davanın (İslam dini) ilk çilesini, sevgili Peygamberimiz ile Onun sadık arkadaşları Eshab-ı kiram efendilerimiz çekmiştir.

İnsan dünya hayatında da, ahiret hayatında da, her şeyin en güzel olanını kendisi için ister. Elbisenin en iyisini giyinmek ister, evin en güzelinde oturmak ister, arabanın yüksek modeline, konforlusuna binmek ister. İmkânları nispetinde de bunları elde etmeye çalışır.

İnsan en çok kendini sever, kendini sevenleri sever, sevmeyenleri sevmez. Ona iyilik yapanlara kalbi meyleder

Bundan dolayıdır ki sevgili Peygamberimiz aleyhisselam şöyle dua buyurdular:

“Ya Rabbi, kötü insanlardan bana iyilik ulaştırma, sonra kalbim onu sevebilir.”

“BANA BİR NASİHAT VER!”

Abbasi halifelerinden Harunreşid bir gün devrinin en büyük âlimlerinden Muhammed bin Vasi Hazretlerine;

“Bana bir nasihat eder misiniz; ama mümkünse kısa olsun da aklımda tutayım!” der.

Muhammed bin Vasi hazretleri sorar:

-En çok kimi seviyorsun?
-Ne yalan söyleyeyim kendimi

-Madem kendini bu kadar seviyorsun ateşe atma! İnsan sevdiğini yakmaz. İbadetlerini yap, haramlardan sakın!..

Dünya hayatında her arzu ettiği şeye ulaşan kişiyi biz hayranlıkla seyrederiz. “Adam kendisini ne kadar çok seviyor, her şeyin en güzelini seçiyor” deriz. Eğer sahip olduklarını meşru yollardan elde edebilmişse helâl-ı hoş olsun, güle güle kullansın. Yok haramdan gelmiş ise hiç kıymeti yoktur.

Olmaması onun için daha hayırlıydı. Aldığı lezzetten bin kat fazla sıkıntı çekecektir.

Dünyada her şeyin en güzelini isteyen kişi, ölümün de en güzelini seçmeli. Güzel bir şekilde hayata veda etmeli. Bunun içindir ki büyüklerimiz hep “hüsn-i hatime” için dua etmişlerdir. Hatim dualarında da tekrarlanır:

“Ya Rabbi son nefesimizi Kelime-i şehadet getirerek vermemizi nasip eyle!..”

Bir insanın bütün ömrü ibadetlerle, günahlardan sakınmakla geçse fakat son nefesini imanla verememiş ise hiç kıymeti yoktur.

ÖLÜMÜN DE, GÜZELİNİ SEÇMELİYİZ!..

Son nefesini imanla veren kişi, Cenâb-ı Hakk’ın en büyük nimetine kavuştu demektir. Ondan büyük nimet olmaz. Bu nimeti elde edemeyen de en büyük felâkete, ebedi cehennem azabına müstahak olmuş demektir.

Denebilir ki, ölümün güzelini nasıl elde edebiliriz? Ölüm elbise gibi, ev gibi, satılmıyor ki seçebilelim!..

NASIL YAŞARSAN ÖYLE DE ÖLÜRSÜN...

Güzel ölüm ancak şöyle elde edilebilir: Güzel yaşamakla!

İnsanoğlu nasıl yaşarsa öyle ölür, nasıl öldüyse öyle haşrolur. Dünyadaki hayatı nasıl geçmişse, neye çok önem vermişse sekerât-ı mevtte (ölüm hali) hatırına o gelir. Sekerât-ı mevt halini rüyaya benzetmişler. Mesela bir talebe rüyasında bizden daha çok okul görür, kitap görür, defter kalem görür. Bir hekim bizden daha fazla hasta ve ilaç görür. Bir tüccar uykusunda bizden daha fazla alışveriş yapar, para görür. İnsan, hayatını da böyle noktalar...

Bırakıp gideceğimiz şeylere bu kadar önem veriyoruz, gidip kalacağımız muhakkak olanları ihmal ediyoruz...

İnsanın önünde çok uzun bir seyahat varsa, o da bu seyahate çıkmaya mecbur ise, karşılaşacağı tehlikeleri düşünür, tedbirini alır.

Ölümle çıkılacak seferden daha uzun, daha tehlikeli hangi seyahat olabilir?

Akıllı adam gideceği yere göre “azığını” hazırlar...

***

Sevgili Peygamberimize (aleyhisselâm) sormuşlar: -

En akıllı insan hangisidir?

-En akıllı insan ölümü en çok hatırlayan ve ölümden sonraki hayat için de hazırlık yapandır...

Çok kısa olmasına rağmen dünyada yapacak bir sürü işimiz var. Çalışacak, iş güç sahibi olacağız, bakmakla mükellef olduklarımızın rızkını helâlinden kazanacağız.

Bundan sonraki hayatımız olan kabrimizi güzelleştirmeye, ebedi hayatımız olacak ahirette de saâdete kavuşmaya mecburuz...

Rabbimiz bu üç hayatımızda da umduklarımıza kavuştursun bizleri...

Amin.