Önce; basın tribününün tam karşısına asılan "Güneş, Trabzon'dan Doğar" pankartının, Türk futboluna en üst düzeyde hizmet edip, başarılar kazandırmış Şenol Güneş gibi bir spor adamının, Kadıköy'de maruz kaldığı iğrenç saldırıyı bir kere daha hatırlattığını ifade edip, şiddetin ve nefretin bu ülkenin dört bir yanında had safhaya ulaşmış olmasının kaygı taşımanın da ötesine geçtiğine dikkat çekmek gerekiyor.

Sonra; "Trabzonspor'u içinde düştüğü badireden hep birlikte kurtarabiliriz" düşüncesi ile yola çıkan Ahmet Ağaoğlu ve ekibinin, bordo-mavili camiayı Akyazı'daki statta buluşturmasına yapılan iştirakin de bu amacı yönelik umut verici olduğunu söylememiz lazım.

Daha sonra ise aynı statta Sivasspor karşısına çıkan Trabzonspor'un ilk yarının 38 ve 40'ıncı dakikalarında üst üste sakatlıkları nükseden Uğur ile Kamil'in yerlerini Sosa ve Pereira'ya bırakmasıyla, o bu dakikalara kadar Burak'ın "alın da atın" denecek türden Yusuf ile Novak'ın önlerine bıraktığı topları, bu oyuncuların herhalde "kaleciye çarptırın" şeklinde anladıklarını gördük!

Ben şahsen, "Taşların yerine oturduğu bu 11 ikinci yarıda, tek tehlike dahi yaratamayan Sivas'a ardı ardına golleri atar" diye düşünüp, o niyetle devre arasında çay içmeye hazırlanırken, Hakan Arslan'ın orta sahanın az ilerisinden verdiği pasın ardından yaptığı uzun koşuyla (ki Trabzonspor savunması da bu arada seyir halindeydi) topu kafayla ağlara göndermesiyle, endişelerim galebe çalmadı değil!

Hele hele ikinci yarıyla dakikalar 50, sonra 55-60 derken 70'e ulaşıp, 90'a doğru seyretmeye başlayınca Sivasspor'un direnci de doğal olarak arttı. Ama aynı artışı bordo-mavili oyuncular hücum güçlerine kontrollü olarak yansıtamayıp, yakaladıklarını da 78'inci dakikada basit bir hareketle önlenebilecek pozisyonunda olduğu gibi adeta ofsayta düşerek engellediler. Tabi Sivasspor kalecesi Ali Şaşal'ın özellikle gelen vuruşlarda kalesinde durması gereken yeri iyi seçip yaptığı engellemeyi de belirterek hakkını teslim etmemiz lazım.

Ama her ne olursa olsun, Trabzonspor'un içinde bulunduğu şartların da yarattığı ihtiyacın gereği olarak futbolcular bu maçı kazanmalıydılar. "Kaybetmemeliydiler" demiyorum. Çünkü, bu durumda, böyle bir maç berabere bile bitirilseydi, kaybedilmiş hanesine yazılırdı! Dedik ya, birlik ve beraberlik adına motivasyonun azami düzeyde ihtiyaç olduğu bir dönemden söz ediyorduk.