Bizler, içtenliği, yakınlığı, ilişkilerde sıcaklığı, sözünde durmayı, değer bilmeyi unuttuk galiba. Karşılaştığımız umut kırıcı olaylar, yaklaşımlardaki yapaylık bizi bizden uzaklaştırıyor gibi. Kişilik, eğitim, görgü terbiye örgüsü geçmişimizi aratır oldu. Feodal aile yapısının bozulması, büyüklerin küçükleri sevmesi, koruması; küçüklerin büyükleri sayması ve onların sözlerine değer vermeleri tarihe karıştı . Zamanın koşullarına bağlanan bu gelişmeye bir de siyasal yapılanma eklenirse “Gemisini kurtaran kaptandır” yaklaşımına her gün biraz daha yaklaşıyoruz. İnsanları karşı karşıya getiren ilkelerde, yaşamsal değerlerde siyaset, maya görevi görmesi gerekirken gün geçtikçe bölünmeler, ötekileşmeler artıyor. Partizanlık ön plana çıktı. Her parti kendisini vatansever, diğerini vatan haini ilan ediyor. Hâlbuki siyasal partiler, demokrasinin hamurudur, dokusudur.

Aynı zamanda olmazsa olmazıdır da. Bugünün siyaseti, yönetim için uygar bir yarışma olması gerekirken ayrıştırıcılığı ön plana çıkarmaktadır. Toplumsal yapı ve siyaset, kişisel niteliğin, dürüstlüğün ve vefanın, duygu ve düşünce birliğinin toplumsal uzlaştırıcısı yönetimlerdir. Düşünce birliğini perçinleyen, sevgiyi, saygıyı,özveri, arayıp sormayı ailede anne, babalar; toplumda ise yönetimler sağlar. Bizim kuşak elbette ki karşılıksız yakınlığı, unutmamayı, büyüklerimizden öğrendik ve uygulamaktayız. Büyüklere saygının temelinde yatan temel öğe, onların umutlarını boşa çıkarmamaktır. Görüyorum da iktidara gelenler, öncekilerin yaptıkları güzellikleri unutuyor veya unutturmaya çalışıyorlar ama olumsuzlukları siyasal bir malzeme yapıyorlar ki bu vefasızlığın temel örneğidir. Toplum gün geçtikçe yozlaşmakta, yönetimde olanlar pohpohlanmakta, sarılıp sarmalanmaktadırlar, diğerleri ise dışlanmaktadırlar. “Ne altın gemi, ne gümüş gemi, dost gemisi” sözü toplumdaki bireycilere söylenecek en özlü sözdür. Çünkü bu öz söz,güvene, saygıya dayanan ve insani ilişkilerin değerini vurgulamaktadır.

Çünkü o dost gemisi, en zor zamanlarımızda arayacağımız ve yakınlık, güvence duyacağımız kişidir. Onların varlığı ile mutlu olunmaktaır. Öyle bir yere geldik ki olumsuzu eleştiremiyoruz, aynı havayı soluduğumuz, aynı suyu içtiğimiz, aynı toprakları paylaştığımız insanlara güvenemiyoruz. Şaşkınlık ve çarpıklık içindeyiz. Siyasal bağlar, arkadaşlığın, komşuluğun, aynı soyun önüne geçti. Çünkü bencillik ön planda yerini aldı. Siyasal etki ve yetkilerin sağladığı olanaklar, kişinin yeterliliğine bakılmaksızın makamların bölüşüldüğü zamanlarda ve ortamlarda dostluklar daha çok değer kazanır. Sorunların görüşülüp, tartışılacağı zamanlarda arayacağımız kişiler, elbette ki güven duyulan insanlardır. Bu insanlar, yakınınızdır, komşunuzdur veya bilge kişidir. Ama görüyoruz ki önceden güven duyduğumuz bu insanlar, iktidardan palazlanmaya başlayınca seninle dostluğunu kesmektedirler. Özetin özeti: Biz; ırk, dil, din ve siyasal yapılanmanın insanları bencilleştirmesini istemiyoruz. Hangi görüşten olursa olsunlar kişilerin dostluklarını kutsal bir değer gibi korumalarını istiyoruz.