Bir önceki haftanın kötü performansını sergilediği iyi oyunla geride bırakan Trabzonspor takımı “o maç bir iş kazası idi” der gibi idiler. Aldıkları galibiyetle sevenlerine çifte bayram hediye etmiş oldular. Maça gelince öncelikle biraz nostalji yapalım, hazır moralimiz yerindeyken. Şampiyonluk yıllarında taraftar değil de takım taraftarı ateşlerdi. Sivasspor maçında bunu yaşadım. Başlama düdüğü ile Sosa, Abdulkadir, Yusuf, Olcay, Rodellega, Pereira kısacası tüm takım ok yaydan fırlar gibi rakiplerinin üzerine gittiler. Yedekteki futbolcular da onlarla oynuyormuş gibi heyecanlıydılar. Art arda üretilen gollük pozisyonlar göze hoş gelen paslar Sivasspor’u daha maçın ilk çeyreklik diliminde abandone etti. Bu şölen karşısında Bordo-Mavili taraftarlara da çok sevdiğim Samanyolu şarkısını büyük hazla söylettiler. Kısacası Bordo Mavili formanın hakkını verdiler. İkinci yarıdaki eksiklerine rağmen, sezon başıdır, eksikliktir, üç beş hafta bunlar olacaktır deyip devam böyle diyelim geçelim.

Ancak maçtan sonra başkanın ‘Başakşehir maçını kaybettik diye hiç kimse karamsarlığa kapılmasın, kazansaydık şampiyonluk naraları mı atacaktık?’. Dahası ‘paralı yönetim mi vardı da biz zorla mı geldik’ demeçlerini manidar buldum. Ben dahil hiç kimse niye mağlup olduk dediğini sanmıyorum. Sadece takımın rakibi karşısında sapır sapır dökülüp ezilmişliğine üzüldüm. Size de niye geldiniz diyen yok. Tüm Trabzonsporluların da size olan desteğinden şüphem yok. Bunu böyle bilmenizi isterim. Ve Ünal hocama da bir çift sözüm var. Hani sizin kitabınızda olağanüstü bir hal olmadıktan sonra “Basına idman kapatmak yok” dediniz. Mağlubiyetin suçlusu basınmış gibi idmanı kapattınız. Sahi suçluyu buldunuz mu?