Bu günlerde ülkemiz dayanılmaz şehit acıları içinde yaşarken, Ulu Önder’in Gençliğe Hitabesinin bizlere nelerin anlattığının yanıtını bulmak istiyorum. Ülkemiz, 1915 ve 1919’lu yılları yaşar gibi. "Vatan bölünmez!" nidalarıyla yaşadığımız bu topraklarda sanki yabancı olduk.

Bağımsız Türkiye Cumhuriyetini kuranların çektikleri onca sıkıntılar, birilerinin kraldan daha çok kralcı ve zevki sefa içinde yaşamalarını mı, yoksa halkının mutluluk içinde yaşam sürmesi için miydi? Bağımsızlığımızın tek amacı, Cumhuriyetin kazanımlarına sıkıca sarılmak ve daha asri alanlara götürmekti.

Oysa bu ilkelerden ayrıldığımız gibi halkımız ve özellikle gençlerimiz öylesine kandırılmış ve uyutulmuş ki, bağımsızlık isteyenlerin karşısında durmak bir fazilettir gibi değerlendiriliyor. Ülkemiz tarif edilemeyen bir belanın içinde...

Gözyaşı dinmeyen anaların ve babaların feryatları... Her taraf şehit bayraklarıyla kırmızıya bürünmüş.. Ağıtlar yakılıyor. Ulu Önder, bu günleri görmüş olacak ki, gençliğe büyük sorumluluklar yüklemiştir. Bu sorumlulukları halkımız ve devletimiz adına kullanabiliyor muyuz? Koca bir hayır. Bu ülkenin ekmeğini yiyerek, yediği çanağa tükürenleri aramak için uzaklara gitmeyelim.

Onlar içimizde bizde daha özgür yaşamaktadır. İşte Gençliğe Hitabe’de yazılanların hemen hemen tamamını yaşamaktayız. Türkiye Cumhuriyeti artık silahsız istila altındadır. Bunların işbirlikçileri halkımızı bölmek, birliğimizi ve dirliğimizi bozmak için uyumadan çaba sarf ediyorlar. Ya biz ne yapıyoruz? Onların oyuncağı olduk çıktık.

Tabii ki tartışılır. Bize göre ikili anlaşmalar gözden geçirilsin. Zira Türkiye’nin üzerine öyle gelmek çok da kolay değil. Burada basına çok büyük görevler düşmektedir. Özellikle yerel basının çok büyük sorumluluğu vardır.

Gerçek güç olmanın zamanını iyi algılayarak üzerine düşen görevi yılmadan yapmalıdırlar. Unutmayalım. Ülkeyi yine birlikte kurtaracağız. Bizler düşman değil kardeşiz. Ama gerçekleri iyi algılamamız bizlerin görevi olsa gerek.