Eşitlik, kardeşlik ve özgürlük sloganları; insanların yaşamında yerini alması gerekirken, beklenti olmaktan çıkmamıştır. Öyle görülüyor ki, bu geçekleri artık düşlerimizde görmek bile bizlere uzak geliyor. İnsanlar, farklı yaşam ve düşünce şekilleriyle herkesin kendine göre yaratılan demokrasileri adeta ciyak ciyak bağırtıyorlar. Bugün siyaset, toplumun egemen olmadığı bir anlayışın elinde kalmıştır. Bu nedenle demokrasinin kime göre veya neye göre bir demokrasi olacağı sorusu hiçbir zaman yanıt bulamayacaktır. Bir devlette ‘zengin ve fakir toplum’ diye ayırım yaparsanız, o devlette sosyal adaletten bahsetmek mümkün olmaz. Oysa ülkemizde bu ayrım, elle tutulur gibi belirgin bir manzara gözetmektedir. Zengin toplumlar veya toplumları başka gören sosyetikler, yoksullarla yüz yüze gelmeyi sevmiyorlar. Bu sistem siyasal bir rejimin ürünüdür. Birileri savurganlığın sınırını bulamazken, diğerlerini yoksulluğa iten bu eşitsizlik gerçekten demokratik sayılabilir mi?

Hemen hemen herkesin ağızından düşmeyen demokrasi çığlıkları, kulağımıza ne kadar hoş geliyorsa da, sonunda şamatadan başka bir şey değil. Peki bu şamatayı yapanlar kim? Kimlerdir bu toplumu köle yapanlar? Eşitlik istiyoruz diye zengin ve fakir yaratanlar? Kardeşlik nağmeleri ile toplumu birbirine düşman yapanlar? Özgürlük adına kahramanlık yapanlar kimler?

Ülkemizde zenginler ile fakirler arasında uçurum hızla açılırken, bu zıtlığı ortadan kaldırıcı hiçbir çalışmamın olmadığı gerçeği var. Bizler yıllarca köle toplum olmamak için uğraş verdik. “Gerçekler ve umutlar yeşersin” dedik. Ama olmadı. Zenginlik ve fakirlik sosyal bir olaydır. Bunları dengelemek demokrasi gereğidir. Toplumda insanların onurlu yaşamalarını düzenlemek siyasilerin görevidir. Bizlerin beklentisi böyle bir demokrasidir. Açıkçası bugünkü toplumumuz ‘demokratik toplum’ olduğunu iddia ederse, büsbütün rezalettir. Nedeni de çok açık. Halkımız acaba sorumluluk bilincine sahip mi?