Türkiye tek parti döneminde olduğu gibi, demokrasiye(çok partili döneme) geçtikten sonra da bazen duraksayarak, bazen ağır aksak da olsa büyümeye ve gelişmeye devam etti. Lakin şu bir gerçektir ki; Türkiye son on yıl içinde her alanda hızlı ve büyük hamleler yaptı ve temel problemleri çözmede çok önemli mesafeler kattetti. Türkiyemizde artık dil, din, kılık kıyafet, temel hak ve özgürlükler eskisi kadar tartışılmıyor. Artık ekonomik krizler insanımızın kabusu olmuyor, ekonominin nasıl alabora edileceğinden endişe duyulmuyor. Özellikle son on yılda Türkiye’nin sadece bir konuda nereden nereye geldiğini anlamak için tek ve de çok önemli bir örnek vermek istiyorum. Çok sevdiğim öğretmenlik mesleğine Hakkari İlinde başlamıştım.

Orada yaşadığım anılarımı ‘Hakkari Hatıralarım’ adlı ajandamda toplamıştım. Trabzon’a döndüğümde, o zamanlar bir matbaanın birkaç yaprak olarak çıkardığı bir gazetede bu hatıralarım yayınlanmıştı. Takip eden günlerde görev yaptığım okula gelen bir Milli Eğitim yetkilisi bana “Türkiye ‘de Türkçeden başka bir dilin kullanılmasının yasak olduğunu bilmiyor musun?” şeklinde sözlü olarak uyarıda bulunmuştu. Ben bu durum karşısında gerçekten de şaşırmıştım. “Ama” dedim, “O yörede, o bölgede insanlar Kürtçe konuşuyorlar, bu herkesin de bildiği bir şey” Demem o ki, bu durum yıllarca sürdü, bunu hepimiz de biliyoruz. Ama öyle bir zamana, öyle bir noktaya gelindi ki; Artık yasaklarla bir yere varılamayacağı anlaşıldı. Ve nitekim son on yılda, bu ve buna benzer yasaklar konusunda çok önemli atılımlar, açılımlar gerçekleştirildi.

Türkiye Radyo Televizyon(TRT) Kurumu’nun TRT KÜRDİ kanalını hepimiz seyrediyoruz. Bilmem, başka söze gerek var mı, her şey apaçık ortada değil mi? Özellikle son yıllarda demokrasi, hak ve özgürlükler başta olmak kaydıyla sağlık, eğitim, ulaşım, tarım ve hayvancılık, turizm ve diğer tüm alanlarda yapılan yatırımlar, tüm Cumhuriyet tarihi boyunca yapılanlardan kat be kat fazladır. Ne yazık ki, özellikle bölgedeki siyasi aktörler hala gerilimden vazgeçmiyorlar. Maalesef üzücü olan da budur. Hala Doğu ve Güneydoğu bölgelerimiz başta olmak üzere, kişi hak ve özgürlükleri konusunda yapılan atılımları, sağlanan gelişmeleri sabote eder tutum ve davranışlar sergilemek, çeşitli şekillerde kışkırtmalar peşinde koşmak ve bundan rant devşirmeye çalışmak abesle iştigal değilse nedir, böyle nankörlük olur mu? Dün, köy görünümündeki kasaba şehirlerin bugünkü modern halini hiçbir şey yapılmamışcasına sabote etme nankörlüğüne kapılmak insafa ve izana sığar mı? Dün ‘Kürt’ ve ‘Kürtçe’ lafını telaffuz dahi edemeyenlerin, bugün gelinen noktadan şikayet etmeleri insafla bağdaştırılabilir mi? Bunu inkar etmek, görmezden gelmekle kimleri aldatabilirsiniz?