Yüzler gülmüyor. Herkes her an patlayacak bomba gibi. En küçük anlaşmazlıklar kavgaya dönüşme eğiliminde. Türkiye’nin üzerinden kara bulutlar eksik olmuyor. Her gün yeni terör-şiddet, ölüm, bombalama, kurşunlama, taciz, tecavüz haberi yazmaktan gına geldi.

Her yanda acı, kaygı, korku, nefret, kin... Toplumun büyük çoğunluğu için çözülmesi gereken bin bir sorun. Parçalanmış, birbirini düşman gören bir toplum. Bölünme ve iç savaş tehdidinde bir ülke.

Ülkeyi yönetenler, bu kaygıları giderip, acıları dindirip, sorunları çözmek yerine, her gün yeni yeni sorunların çıkmasına neden oluyor. Hatta bazılarında sorunun kaynağına dönüşmüş. Her gün saatlerce televizyonda konuşuyor, konuşuyor, kızıyor, bağırıyor, hedef gösteriyor, linç ediyor... Onca sorun, onca sıkıntı varken, yeni sorunlara yelken açıyor. Her gün, her saat topluma yeni şeyler dayatılıyor. Her gün bir fırsatını bulup konuşarak, gererek kendine bağlı kitleyi zinde tutuyor. Yapay ya da azdırtılmış kavga ve gerilim ortamıyla Türkiye, kendi kendini yiyor.

Türkiye kanamaya, kan kaybetmeye, acımaya, erimeye, yozlaşmaya devam ediyor. Memleketin başına saray kurup oturanlar, başkalarını suçlamayı sürdürüyor. Böyle nereye kadar?

1 TRİLYON DOLARLIK MAFYA DÜZENİ

Uluslararası Şeffaflık Örgütü tarafından hazırlanan yolsuzluk endeksine göre, Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü'nün (OECD) içinde Meksika birinci, Türkiye ikinci sırada; Avrupa’nın en yozlaşmış ülkesi Türkiye. Türkiye’nin ulusal geliri, 2016 verilerine göre 720 milyar dolara yakın. Oysa 1 trilyon doları aşkın bir yolsuzluk, rüşvet ve rant düzeninden söz ediliyor. Yani ulusal gelirin 1.5 katı.

Yani, sadece bu rakamlar üzerinden bir hesaplama yapılsa, bu kaynak ekonominin içinde olsa ve halka dengeli bölüştürülse, büyük çoğunluğun durumu bugünün 2 katı daha iyi olacak. Gelin görün ki; yolsuzluk, rüşvet, kamu kaynaklarını yağmalama, talan yargılanamıyor, hatta üzeri kapatılıyor. Özellikle iktidar çevresinde halkalanan rant ve soygun düzeni sorgulanamıyor. Böyle nereye kadar?

TRAFİĞE 2 ÇOCUK KURBAN

Önceki gün, Trabzon’un Kireçhane Mahallesi’ndeki trafik cinayetinde, biri 4 yaşında Elif Yılmaz, diğeri 13 yaşında Kemal Yılmaz, 2 çocuğumuz yaşama veda etti. Ana yolda neşe içinde kaydırakla kayarken, karşıdan gelen kamyonun... Sadece bir trafik kazası mı bu? Neden bu çocuklar orada oynuyordu? Bu kentte ya da kentlerimizde, çocukların oynayabileceği kaç park var? Çocuklarımızın zaman geçirebileceği kaç çocuk ve gençlik merkezi var?

Bu utanç kimin? Trabzon Büyükşehir Belediyesi ya da Ortahisar Belediyesi, acaba bu sorgulamayı yapıyor mu?

Bir trafik kazası değil; kamusal, toplumsal ve idari bir cinayet var burada. Bunu göremediğimiz sürece nereye kadar?