1955-60’larda bile ara eleman yetiştiren okullara önem verilmeye başlanmıştı. Açılan okullar, meslek okullarıydı. Erkek ve kız sanat enstitüleri, ticaret liseleri, tarım okulları, imam hatip okulları, sağlık meslek okulları bu topluma ara eleman yetiştirmek için kurulmuştu. Bu okullardan mezun olanların işleri hazırdı. İsteyenler aynı meslek dalının yüksek kısmına gidebilirlerdi. Ama fakültelere gitme olanakları yoktu. Öğretmen okulu mezunu, eğitim enstitüsüne, sanat enstitüsü mezunu, teknik öğretmen okuluna gidebiliyordu. Ne yazık ki politika, okullara da girince ara eleman yetiştiren okul mezunlarını da üniversitelere alınmaya başlandılar.

İşte hem sorun hem de sıkıntı o zaman başladı. Türkiye’de bir yandan işsizlik kol geziyor, öte yandan kuruluşlar, ara eleman sıkıntısı çekiyor. İşverenlerin verdiği bilgiye göre nitelikli bir ara elemanın aylık geliri, 4 bin TL civarında oluyor. Buna karşın firmalar kurumlarında çalıştıracak kalifiye eleman bulmakta zorlanıyorlar. İnşaattan, tekstile, mobilyadan, otomobile pek çok sektörde ara eleman bulunamıyor. Bunun en önemli nedeni ara eleman yetiştiren okullara devam eden öğrenci sayısının gün geçtikçe azalmasıdır.

Şu anda ülkemizde inşaat sektörü büyümekte ama meslek okullarından mezun ve inşaat sektöründe çalışacak kalfa çırak düzeyinde insan sayısı ise yeterli sayıda olamıyor. Arayı kapatmak için iş bulamayan mühendis gençler, ara eleman olarak kullanılmak zorunda kalınıyor. Ancak bu kişiler, ara elemanlığa yönelik eğitim almadıkları için ve bu alanda birikimleri olmadıkları için yeteri kadar yararlı olamıyorlar. Teknisyen veya tekniker olarak adlandırdığımız ara elemanlar ise genellikle uygulamalı eğitim gördükleri için kendi alanlarında başarılı olmaktadırlar. Bir örnek verirsek, Türkiye’de tekstil alanında çalışan insan sayısı, yaklaşık iki milyon civarında. Ara eleman ise ancak bunun yüzde beşini oluşturmaktadır. Bunun nedeni meslek liselerine ilginin az olması bir de meslek liselerinden mezun olan kişilerin üniversiteye gitme çabalarıdır.

Ne yazık ki meslek liselerinde uygulanan ders  programlarıyla normal liselerde, fen liselerinde uygulanan ders programları aynı olmadığı için meslek lisesi mezunlarının istedikleri üniversiteyi kazanmaları zor oluyor. Kazandıkları ve mezun oldukları alanda iş bulmakta zorlanan gençler, işsiz kalıyorlar. Diğer taraftan da işveren ara eleman bulmakta zorlanıyor. Yazımın başında da belirttiğim gibi okullar, belirli amaç için kurulmuştu. Bir imam hatip okulunun kuruluş amacı, köylerimize aydın, bilgili ve vatandaşlara rehber olacak imam kadrosu oluşturmaktı. Maalesef bu okullardan mezun olanların çoğu, kendi mesleklerini yapamadılar. Sanat okulları     da aynı biçimdedir. Demirci, marangoz, elektrik, elektronik alanlarda teknisyen yetişen gençlerimiz in çoğu kendi mesleği ile ilgisi olmayan kuruluşlarda çalışmakta veya üniversiteye gitmektedirler.

Şu bir gerçek ki binlerce üniversite mezunu aldıkları diploma ile sokaklarda dolaşmaktadır. Bu gençler haklı olarak gidip bir araba tamir atölyesinde çalışmak istemiyor. Kendi sahasında da iş bulamıyor. Sistem yerine oturmuş olsaydı ve öğrenciler orta öğretimde yeteneklerine göre belirlenseydi bugünkü sıkıntı olmazdı. Çünkü üniversiteye giden kişi, iş bulacağı gibi üniversite yolu kapalı olan gençler de ara eleman olarak kendi sahalarında iş bulurlar ve bu kadar da işsiz ordusu oluşmazdı.