Denizse deniz. Doğaysa doğa. Yeşilse yeşil. Yaylaysa yayla. Fındıksa fındık...

Toprağına ne eksen yüz katını, bin katını veren bir coğrafya...

Adeta cennetin dünyadaki yansıması...

Nereyi mi tarif ettim?

Tabi ki Giresun’u...

Giresun’umuzu...

Peki; böylesi cennetin tasviri olan bir coğrafyanın, bu kadar hakir ve bakir kalmasının sebebi ne? Eksik olan ne? Sahi bizim neyimiz eksik?

El cevap: Kendimiz...

Bakan ama görmeyen gözlerimiz...

Bir türlü anlaşılmayan anlayışımız...

Dünyanın başka bir yerinde var mıdır böyle bir anlayış bilmiyorum...

Ama zaman artık aklımızı başımıza

alma zamanıdır... Kendi hatalarımızı başkalarında aramaktan, komşularımızı kötülemekten, acziyetten uyanma ve gerçekleri görme zamanıdır...

Şöyle yakın geçmişimize bir göz atalım: Fındığın başkentiydik... Dünyanın en büyük entegre fındık işleme tesislerini de bünyesinde barındıran, dünyanın en güçlü tarımsal birliklerinden olan FİSKOBİRLİK’imiz vardı. Bunun yanında ilçelerde dahi irili ufaklı onlarca fındık kırma fabrikaları ve sektörde güçlü kuruluşlarımız vardı (Başkanlar Gıda, Peker Fındık v.b.). SEKA Aksu kağıt fabrikamız vardı. Türkiye’nin en büyük gazete kağıdı üreten stratejik fabrikalarından biriydi. Sunta fabrikamız vardı. Fatoğlu Un fabrikası vardı. Bulancak’ta Balık Unu ve Yağı fabrikası, Tuğla fabrikası vardı.

Daha şimdi aklıma gelmeyen niceleri vardı.Giresun adeta bir sanayi istihdam şehriydi. Şimdi neredeyse bunların hiç biri yok. Fındık sanayisi komşu illere kaymış. Fındığın başkenti mi? O da artık sadece bir unvan olarak kalmış. Fındığı artık doğudan gelen işçiler, Gürcüler, Azeriler, Suriyeliler topluyor. Sadece toplasalar iyi, her türlü işçiliğini de artık ithal ediyoruz. Eğer böyle giderse şimdi işçi olarak çalıştıkları bu bahçelerin yakında sahibi bile olurlar…

Denizi unutmuşuz. Ne balıkçılık, ne yük, ne yolcu taşımacılığı...

Denizde gemi görsek UFO zannederiz...

 Doğaya, yeşile, yaylaya karşıdan bakıyoruz. Turizmin yanından bile geçmiyoruz. Tesisleşme ve alt yapı maalesef hala çok kötü... Bire yüz, bin veren toprağımızı görmüyoruz bile. Şehir merkezlerine 50 km mesafedeki köyler bile marketten süt, yoğurt, yumurta, domates ve kendi üretebilecekleri her şeyi alıyor... Peki tüm bunların müsebbibi ve sorumlusu kim ya da kimler? Sadece biz sadece biz..